"Bożą symfonię" trzeba umieć albo chociaż chcieć usłyszeć. Zatrzymując się na chwilę i chociaż przez chwilę myśląc o rzeczach ważnych. O życiu i śmierci. O wierze, nadziei i miłości. Przemysław Wenerski próbował na kilka minut do takiej refleksji Państwa namówić. I robił to w miejscu które jest jednym z symboli bezrefleksyjnego pędu, w jakim jesteśmy każdego dnia.

Bez względu na numer na skorupce i cenę, jajko jest jednym z najważniejszych symboli tych świąt. A święcenie, to część wielowiekowej tradycji związanej z wydarzeniami, które - o czym często zapominamy - są ważniejsze nawet od narodzin Jezusa. Wielkanoc to dla chrześcijan czas radośniejszy od Bożego Narodzenia, mimo że dużo mniej widowiskowy z komercyjnego punktu widzenia.

Dziś wszystko, co nie tylko w przeddzień Wielkanocy powinniśmy wiedzieć o jajkach. Nasz koszyk zanieśliśmy do laboratorium i dowiedzieliśmy się rzeczy zaskakujących. Pytaliśmy, czy jaja ekologiczne są zdrowsze od zwykłych i czy kury żyjące na wolnym wybiegu są szczęśliwsze od tych pozamykanych w klatkach. Oczywiście sposobu, żeby jednoznacznie określić poziom szczęścia kur, jeszcze nie ma. Specjaliści mają jedynie pewne podejrzenia.

Popularność jest najlepszą trampoliną do politycznej kariery i tak jest na całym świecie. Sportowców, którzy weszli do polityki, było i jest wielu. Choć niewielu udało się w polityce dorównać swoim sportowym sukcesom. Dlaczego?

Jednak sport i polityka to dwie kompletnie inne dyscypliny. Widać to w Sejmie, gdzie byli mistrzowie są prawie niewidoczni. Inaczej niż w kampanii wyborczej, w której partie lubią afiszować się znanymi nazwiskami. To, co może najbardziej zaskakiwać, to fakt, że nawet sport z byłych sportowców nie ma wielkiego pożytku.

Człowiek, który nieraz pokazał, że jest waleczny i nie boi się ryzyka, ani rywali, nawet najsilniejszych. Nie został mistrzem świata wagi ciężkiej, ale gdy kilka dni temu ogłosił, że ring chce zamienić na europarlament - chyba dopiero wtedy w Tomasza Adamka zwątpiło wielu, nawet jego dotychczasowych kibiców. Bo to, że Zbigniew Ziobro potrzebuje znanego nazwiska, żeby walczyć o polityczne przetrwanie, nie dziwi, ale do czego Adamek potrzebuje Ziobry?

Procesy poszlakowe właściwie zawsze pozostawiają jakąś wątpliwość, ale zwrotu w tej sprawie - i to po ponad osiemdziesięciu latach - nic nie zapowiadało. Sprawa Rity Gorgonowej, czyli poszlakowy proces o morderstwo, którym żyła przed wojną cała Polska, może wrócić na wokandę. Córka i wnuczka skazanej kobiety chcą jej rehabilitacji. To o tyle zaskakujące, że nie ma żadnych nowych dowodów, ale jest adwokat, który zamierza doprowadzić do ponownego procesu. W jaki sposób?

Jedna z najbardziej tajemniczych spraw polskiej kryminalistyki. Cztery ofiary, których ciał nigdy nie odnaleziono, żadnych świadków morderstwa, żadnych bezpośrednich dowodów. A mimo to sąd nie miał wątpliwości skazując kilka dni temu Mariusza B. na dożywocie. To historia, w której jest wszystko: seks, zazdrość, pieniądze i religia. Jest też niejasna rola żony jednej z ofiar. Kobieta, która była oskarżycielem posiłkowym teraz sama może trafić na ławę oskarżonych.

Ukraina zdecydowała się na uderzenie i po południu odbiła z rąk prorosyjkich separtystów lotnisko w Kramatorsku. I na tym nie koniec. Tak zwani separatyści przejęli kilkanaście ważnych urzędów na wschodzie Ukrainy. Często bardzo brutalnie, jak w Gorłówce, gdzie aresztowano i wywieziono w nieznane szefa milicji, który nie chciał się poddać - inaczej niż cała jego jednostka, co wymownie widać na zdjęciach. Są zamaskowani, uzbrojeni, dobrze zorganizowani i bez skrupułów. Trudno uwierzyć, żeby tak działała spontaniczna grupa Ukraińców niezadowolonych z władz w Kijowie, choć taka jest propaganda Moskwy. A raczej jawna kpina, bo zbyt dużo jest dowodów na to, że prorosyjscy separatyści to tak naprawdę rosyjscy dywersanci.

Prezydent Putin konsekwentnie dąży do przejęcia kontroli nad wschodnią Ukrainą. Pytanie, dlaczego właściwie to robi? Pominąwszy jego imperialistyczne ambicje, jest też bardzo praktyczny, a to dla Rosji kluczowy powód. Wschód to przemysłowe serce Ukrainy. A ten przemysł to jedne z największych na świecie zakładów zbrojeniowych - produkują czołgi, rakiety i silniki odrzutowe do wszystkich rosyjskich samolotów.

Pierwszy cios właśnie dostali. Kijów rozpoczął akcję odbijania Wschodu. Po południu wojsko przejęło zajmowane przez separatystów lotnisko w Kramatorsku. Szef tej operacji specjalnej od razu zapowiedział, że armia będzie "likwidować" wszystkich, którzy nie złożą broni. Według jednych, wreszcie władze w Kijowie działają; według innych, konieczna jest ostrożność, bo łatwo dać Rosji pretekst do wejścia na wschodnią Ukrainę. Działanie czy brak działania? Paradoks polega na tym, że właściwie nie ma dobrego rozwiązania.

Z jednej strony trwa walka o powstrzymanie epidemii i chorób przez nie wywoływanych, z drugiej strony - wyścig w produkcji śmiercionośnych wirusów i bakterii. Bo to najgroźniejsza broń, jakiej można użyć przeciw człowiekowi. Nie widać jej, nie czuć, a atak terrorystyczny może wyglądać jak zwykła epidemia.

Na początku wygląda jak grypa. Kończy się krwotokiem w całym organizmie. Ebola była znana wcześniej w Afryce, ale teraz pojawia się w nowych miejscach i zabija błyskawicznie. Zmarło ponad 100 osób, a setki jest zarażonych. Światowa Organizacja Zdrowia mówi o epidemii wywołanej przez śmiercionośnego wirusa Ebola, z jaką nie mieliśmy do tej pory do czynienia. Wiadomo już skąd ta choroba się wzięła, ale na razie nie ma na nią żadnego leku.

Dżuma w średniowieczu i grypa hiszpanka na początku ubiegłego wieku pochłonęły więcej ofiar niż obie wojny światowe razem wzięte. Zdziesiątkowały ludność do tego stopnia, że choroba nie miała już przez kogo się rozprzestrzeniać. I gdy słyszymy informację o Eboli, czy - jak w ostatnich latach - o SARS, ptasiej czy świńskiej grypie, pojawia się pytanie: czy dziś też może nam zagrozić pandemia na miarę tych znanych z historii?

Z bliskimi ofiar oraz tymi, którzy polecieli razem z nimi do Moskwy nieść wsparcie w najtrudniejszych chwilach o pierwszych dniach po katastrofie smoleńskiej rozmawiał reporter "Czarno na białym". Niektórzy zabrali głos publicznie po raz pierwszy od tragicznych wydarzeń z kwietnia 2010 roku.

10 kwietnia 2010 roku, o godzinie 8.41 samolot Tu-154 rozbija się na lotnisku Siewernyj pod Smoleńskiem. Tego dnia zaczęło się piekło rodzin 96 ofiar katastrofy smoleńskiej. W reportażu "Czarno na białym" opowiedzą historie, które w natłoku politycznych oskarżeń zostały zapomniane. - Mam wrażenie, że u niektórych osób, które do tej pory milczały, pękła bariera. I teraz mają potrzebę podzielenia się swoim ciężarem - mówi autor reportażu Cyprian Jopek.

Igrzyska olimpijskie, choć to największa impreza sportowa, nie są wydarzeniem, na którym się zarabia. W najlepszym razie gospodarz wychodzi się na zero lub na "mały plus" - ale to udało się niewielu. Jeśli sobie uświadomić, że większość ludzi na ziemi nie widziała śniegu, to łatwiej zrozumieć, dlaczego zimowe obiekty sportowe (drogie w budowie i utrzymaniu) to inwestycja mało trafiona. Poza miejscami, gdzie jest silna tradycja zimowych sportów.

Góralka z krwi i kości, która jest twarzą kampanii promującej igrzyska w Krakowie. Jagna Marczułajtis: była snowbordzistka, teraz posłanka PO, podjęła się zadania, które ściągnęło na nią falę krytyki. A właściwie trochę sama ją ściągnęła, przyznając, że nie kalkulowała, ile olimpiada będzie kosztowała. Marczułajtis znana jest z uporu, emocjonalnych wypowiedzi i kontrowersyjnych sytuacji, które ocierały się nawet o skandal. W sportowej karierze zaliczyła upadek na wagę olimpijskiego medalu. Czy olimpijska walka, jaką teraz toczy też może skończyć się upadkiem?

Kompromitacja, mydlenie oczu, czy jednak dobry sposób na promocję Polski - twa burzliwy spór o organizację zimowych igrzysk w Krakowie. Na razie jest to w zasadzie spór o to, czy w ogóle kandydować na organizatora. Na początek górale, którzy, patrząc na plakat promujący olimpiadę, pytają - "ukradli nam Tatry?". Kraków u podnóża gór na zdjęciu wygląda ładnie, ale w rzeczywistości dystans między Krakowem a górami i góralami jest dużo większy. Dosłownie i w przenośni. Jak sprawdziła reporterka "Czarno na białym", entuzjazmu - delikatnie mówiąc - w górach nie ma, a bez gór nie ma igrzysk.

Oto dowód na to, że tzw. "ustawa o bestiach" wcale nie chroni przed wszystkimi groźnymi przestępcami. To historia człowieka skazanego na karę śmierci. Dostał jednak prawo łaski i po 25 latach wyszedł na wolność. A trzy miesiące później o mało nie zabił nożem kobiety. Służba więzienna wiedziała, że to niebezpieczny człowiek - ale nie mogła wnioskować o jego izolację, bo ustawa dotyczy tylko skazanych, którzy odbywali karę w systemie terapeutycznym. A Ludwik S. żadnej terapii nie miał.