Do tej pory jedna osoba usłyszała w tej sprawie zarzuty - to pierwsza ważna i oficjalnie potwierdzona informacja dotycząca tego tajnego śledztwa. Za ewentualną zgodę na tortury w Starych Kiejkutach miał je usłyszeć - ale to już informacja nieoficjalna - były koordynator służb Zbigniew Siemiątkowski. Jednak to nie on, zdaniem badającego sprawę w europarlamencie Józefa Piniora, podpisał zgodę na stworzenie więzień. Miał to zrobić Leszek Miller, który senatora PO za takie twierdzenia ostro atakuje. I wywołuje pytania nie tylko o granicę prawa ale i przyzwoitości w polityce.

Wokół raportu z likwidacji Wojskowych Służb Informacyjnych narosło wiele legend. "Czarno na białym" przedstawia relację byłego agenta Aleksandra Makowskiego, który został przez komisję Macierewicza negatywnie zweryfikowany. Potem wygrał w sądzie odszkodowanie za niesłuszne oskarżenia. Oskarżenia, które padły, gdy Makowski pracował w Afganistanie nad zapewnieniem bezpieczeństwa polskich żołnierzy. Jeszcze zanim tam pojechali - raport z weryfikacji, agent i jego operacja - zostały ujawnione.

Okazało się, że Antoni Macierewicz - jako likwidator WSI - nie był funkcjonariuszem publicznym, więc nawet jeśli dopuścił się nieprawidłowości, to nie może za nie odpowiadać.  Minister, który był i nie był funkcjonariuszem oraz dokumenty, które nie były dokumentami w sensie kodeksowym. Uzasadnienie prokuratury budzi prawne spory. Zresztą niejasności pojawiają się w historii całego śledztwa. Częste zmiany prokuratorów, odejście tych, którzy chcieli uchylenia immunitetu Macierewiczowi i wreszcie umorzenie, które wydaje prokurator po zaledwie dwóch miesiącach zajmowania się sprawą.

Przykład tego, jak ministerstwo samo wydłuża kolejki. Choć miało dwa lata, żeby wprowadzić nowe kody na wyroby medyczne, zrobiło to w ostatniej chwili, rzutem na taśmę pod koniec grudnia. Efekt - niepoinformowani lekarze i nieważne recepty. A w nowym roku pacjenci znów musieli stanąć w kolejce.

Poskarżyć się można ministrowi zdrowia. A on, po ultimatum premiera, musi się liczyć z tym, że jeśli do wiosny nie przedstawi konkretnego planu skrócenia kolejek do lekarzy - może stracić stanowisko. Minister Arłukowicz w rozmowie z naszym reporterem mówi jaki ma pomysł, ale właściwie nie mówi nic nowego i konkretnego. Nic, co mogłoby chociaż dać nadzieję na przykład pacjentowi, któremu kilka dni temu wyznaczono operację na styczeń 2024 roku.

W przypadku nowotworów - czas jest decydujący. Pomysł onkologów, by znieść limity w leczeniu raka brzmi odważnie, ale nie zupełnie abstrakcyjnie. Główna obawa jest taka, że system, czyli kasa, tego nie wytrzyma. Ale może wcale nie chodzi o dodatkowe pieniądze, a lepsze wykorzystanie tych, które już są. Innymi słowy - onkolodzy proponują duże zmiany w organizacji diagnostyki, a potem leczenia. Są już konkretne pomysły. Czy są nadzieją dla chorych?

W pociągu do Brukseli pojawiają się też inne znane twarze. Nawet bardzo znane, choć niekoniecznie z politycznej strony. Takie atrakcyjne, bo medialne, "jedynki" na listach wyborczych dla wyborców mają być jak wisienki na torcie.

O unijne posady chcą walczyć nawet ci, którzy są przeciwko Unii. Po tym, jak Marsze Niepodległości zgromadziły tysiące uczestników - narodowcy nabrali apetytu na więcej. I antyeuropejskie przekonania nie przeszkadzają w smakowaniu europejskiego tortu. To ma być jednak tylko deser przed daniem głównym, czyli Sejmem. Czy jeśli teraz zamiast krzyczeć "precz z Brukselą" będą nawoływać do obrony polskich interesów, mają na to szansę?

Zmierzający do przejęcia władzy PiS będzie chciał wygraną w eurowyborach potwierdzić sondażową pozycję lidera w kraju i odzyskać siłę w Brukseli, gdzie teraz prym wiodą pisowscy banici, dla których z kolei majowe wybory to właściwie "być albo nie być" w polityce na najbliższe lata. Z kim Jarosław Kaczyński chce walczyć o Brukselę?

W eurowyborach, jeszcze bardziej niż w tych krajowych, liczą się znane twarze. I to na nie stawiają partie. W Platformie i PSL szykuje się wręcz europejski desant byłych ministrów. Pomijając już kwestie, czy odeszli z rządu, by kandydować - czy kandydują, bo odeszli z rządu - jedno jest pewne - to będą lokomotywy partyjnych list. Lokomotywy, które po wygranej być może odczepiają się od wagonów i wrócą do kraju. Już dziś można obstawiać, ilu europarlamentarzystów za rok zobaczymy znowu... tyle że w parlamentarnej kampanii.

Cena wojny i polityczny bilans... a gdzieś w tle to jednak przede wszystkim ludzkie dramaty. Starszy szeregowy Grzegorz Nosek zginął w Iraku, zaledwie po miesiącu służby. Mija 10 lat, a jego najbliżsi wciąż nie potrafią mówić o tym bez emocji. Ale chcą mówić - a to wyjątek. Bo ci, którzy opowiadają o tym, jak wygląda ich życie po śmierci syna, męża czy przyjaciela - spotykają się potem z oskarżeniami o robienie sobie rozgłosu, "kariery" na śmierci kogoś najbliższego.

Przez ostatnich kilkanaście lat w Iraku i Afganistanie zginęło 65-u polskich żołnierzy, prawie tysiąc zostało rannych. Teraz - gdy nasza misja w Afganistanie po 12 latach kończy się - jest więc pytanie - czy miała ona sens? Czy cena, jaką Polska zapłaciła za sojusz w "wojnie z terroryzmem" - nie okazała zbyt wysoka? Czy poza kosztami, są jakieś korzyści dla nas i dla Afgańczyków?

Żołnierze, którzy życiem lub zdrowiem zapłacili za udział Polski w misjach wojskowych w Iraku i w Afganistanie. O tej ogromnej cenie mówi się zawsze, gdy ktoś zginie lub zostanie ranny. Potem wszyscy wracają do codzienności, a codzienność tych, którzy wracają z misji okaleczeni i niepełnosprawni często przypomina koleją wojnę. Wojnę, w której tym razem walczą o siebie, o zdrowie i godne życie. To jest historia plutonowego Mariusza Saczka - pierwszego żołnierza, który zdecydował się walczyć z ministerstwem obrony i w sądzie domaga się zadośćuczynienia i odszkodowania za utratę zdrowia. Został ciężko ranny w Afganistanie, gdy pod samochodem wybuchła mina. MON zapłacił weteranowi wszystko, co zgodnie z prawem mu przysługiwało. Problem w tym, że to nie wystarczy na leczenie i rehabilitację. Jaka jest cena kalectwa?

Ten biznes kręci się nie tylko dzięki klientom, hojnie wynagradzającym panie i chętnie płacącym za drogie alkohole. W tym świecie nie brakuje także chętnych, by alkohole sprzedawać i tańcem tych hojnych klientów przyciągać. Mowa oczywiście o tancerkach, które pracują w klubach go-go. A kwoty jakie w nich potrafią zarobić są naprawdę imponujące. Opowiedziały o nich naszemu reporterowi, ale Jacek Smaruj rozmawiał z nimi nie tylko o pieniądzach.

Świat klubów go-go, kojarzących się głównie z tańcem przy rurze. Taniec przy rurze nie powinien jednak - zapewne ku zaskoczeniu wielu - kojarzyć się jedynie z klubami go-go. Nie tak dawno rozważano - zupełnie poważnie - wprowadzenie go do programu igrzysk olimpijskich, bo poll dance to dyscyplina sportu. Ale nie ze względu na sportowe emocje, zainteresowanie tańcem przy rurze jest coraz większe, a liczba klubów, nie sportowych, a go-go gwałtownie rośnie. I być może pewne elementy ze sportem są tu wspólne, jednak emocje wywołują głównie pieniądze.

Kilka dni temu jedna z najbardziej wpływowych w tym świecie osób znalazła się w centrum zainteresowania mediów. Mimowolnie, bo na takim rozgłosie Janowi Sz. raczej nie zależało. Po otwarciu w sercu Warszawy, na Trakcie Królewskim, kolejnego klubu, właścicielem całej sieci zaczęły interesować się media. Zainteresował się także Przemysław Wenerski i ustalił, że Jan Sz., prześwietlany jest od dłuższego czasu. Nie przez dziennikarzy, a przez prokuratorów.

Gdy pod Giewontem górale kłócą się o stok na Gubałówce, blokują rozbudowę Zakopianki i stawiają weto w sprawie naśnieżania Kasprowego, mieszkańcy sąsiedniej Białki Tatrzańskiej robią coś dokładnie odwrotnego - zwierają szyki, organizują spółkę i z coraz większym powodzeniem rywalizują o turystów i ich pieniądze. Rozmowy górali nie były łatwe, bo trzeba było jechać nawet do Chicago, ale jest efekt.

Góry stoją, jak stały, ale sporo się zmienia u ich podnóża. Jeszcze do niedawna pytanie o zimową stolicę Polski było retoryczne. Zakopane jawiło się jako raj i dla narciarzy i dla turystów. Miasto zapadło jednak w zimowy sen, co przyznają już nawet sami górale. Brak aktualnie śniegu to akurat nie ich wina, ale brak dobrych wyciągów, nowoczesnej infrastruktury i porządnej drogi dojazdowej już tak. Bo w Zakopanem łatwiej zjechać z najtrudniejszej trasy narciarskiej, niż dojść do porozumienia między góralami.

Premier Tusk stawia na kobiety - to widać nie tylko po ostatniej nominacji Małgorzaty Kidawy-Błońskiej. Prawa ręka w rządzie - Elżbieta Bieńkowska. Prawa ręka w partii - Ewa Kopacz. Do tego rządy kobiety w stolicy. I pytanie - czy premier rzeczywiście stawia na kobiety, czy tylko się nimi otacza? Czy ten "damski dwór" to PR-owa zagrywka przed wyborczym maratonem, czy nowa polityczna jakość?

Małgorzata Kidawa-Błońska w PO jest od początku, ale dotąd nie należała do najbliższych współpracowników premiera Tuska. Denerwuje się, gdy słyszy, że została rzeczniczką rządu, by ocieplić jego wizerunek. Ale to nawet w samej Platformie słychać obawy, czy będzie dopuszczana do najważniejszych informacji w rządzie. W swoim pozapolitycznym życiu pokazała, że potrafi zaryzykować jeśli wierzy w sukces. Czy ryzyko bycia rzecznikiem słabo notowanego rządu też jej się opłaci?