To jeden z najlepszych filmów dokumentalnych, portretujących zbiorowy koszmar wojny. "Skąd dokąd" Maćka Hameli to zapis jego wielotygodniowych podróży przez Ukrainę, w trakcie których ewakuował swoim vanem tych, którzy szukali bezpiecznego schronienia przed rosyjską brutalnością i bestialstwem.

"Życie w błocie się złoci" Piotra Kujawińskiego jest świetnie poprowadzoną opowieścią o marzeniach, przyjaźni, lojalności i zdradzie. Uniwersalne motywy szekspirowskie, elementy kina kryminalnego i muzycznego zostały zgrabnie powiązane z polską rzeczywistością blokowisk, momentami brutalną. 

"Na twoim miejscu" Antonio Galdameza jest świetnym przykładem na to, jak w świeży sposób wykorzystać powielany motyw zamiany ciał. W tym zabawnym, wyważonym, nienachalnym i inteligentnym filmie Galdamez przygląda się różnym sytuacjom i prowadzi widza do wniosku, że nie ma tu jednoznacznie dobrych czy złych postaci. 

Damian Kocur w fabule "Chleb i sól" unika prostych ocen, stawania po którejkolwiek stronie opowiadanych zdarzeń czy narzucania swojego sposobu myślenia. Zamiast tego pozostawia publiczność z rezonującymi dźwiękami fortepianu w najlepszym wydaniu. Gdy te znikają, pojawia się zaś cała masa pytań. Także tych bez odpowiedzi.

Niby prosta historia, ale to tylko pozory. Bo poza portretem mężczyzny, który podejmuje bardzo radykalne decyzje, Michel Franco po raz kolejny raz stawia pytania o źródła przemocy, nierówności społecznych, klasizmu we współczesnym Meksyku.  

Film jeden na milion. Alice Diop tworzy zupełnie nowy język opowiadania jednostkowej tragedii o ogromnej sile rażenia. Oddaje głos tym, którzy na co dzień są niesłyszani. Pokazuje krok po kroku, jak ekstremalna samotność prowadzi do obłędu i na skraj rozpaczy. 

"Renaissance" to moment wspólnej celebracji odkrywania własnej wyjątkowości, własnej wartości i bycia nieperfekcyjnymi. Królowa popu bawi się wspólnie z publicznością - tą koncertową i tą kinową - na własnych zasadach: uwodzi, kusi, żeby rzucić wszystko i tańczyć razem z nią. Tańczyć w bezpiecznej przestrzeni, wolnej od uprzedzeń, najróżniejszych form stygmatyzacji, dyskryminacji.

"Poprzednie życie" jest poruszającą i czułą opowieścią o potrzebie pożegnania, zamykania kolejnych rozdziałów swojego życia. Co sprawia, że debiut Celinę Song jest tak wyjątkowym filmem? Wszystko: od spokojnie prowadzonej fabuły, przez zachwycającą Gretę Lee w roli Nory, świetnie dobraną i wykorzystaną muzykę, po mądrość, jakiej każdy z nas potrzebuje. 

Jeden z najlepszych europejskich filmów ostatniego ćwierćwiecza. Felix van Groeningen i Charlotte Vandermeersch z niecodziennym rozmachem stworzyli epickie dzieło, zachowując przy tym bardzo intymną opowieść, w której góry są tak samo istotnym bohaterem jak ludzie - zarówno na poziomie symbolicznym, jak i dosłownym. Góry - i rządząca się w nich własnymi prawami natura - stanowią dla człowieka odwieczne wyzwanie, a miłość do nich może być równie tragiczna co miłość łącząca dwie osoby. 

Przewrotna, nieoczywista opowieść o relacji ojciec-syn. Jednocześnie reżyser James Morosini zastanawia się, jak daleko może się posunąć człowiek, kierujący się dobrem kogoś bliskiego. Sięga po wątek poczucia ogromnego osamotnienia, które budzi rozpaczliwą potrzebę kontaktu z innymi ludźmi zderzoną z obezwładniającą bezradnością.  

Christopher Nolan sięgnął po jedną z najtrudniejszych biografii amerykańskiej nauki ostatniego stulecia. Realizując biograficzny psychothriller "Oppenheimer", stworzył najlepszy film w swoim dotychczasowym dorobku. I jeden z najważniejszych tytułów kinematografii XXI wieku. Dlaczego? "Oppenheimer" jest wyjątkowym studium geniuszu, fascynacji nauką i niebezpieczeństwa, jakie ta nauka za sobą niesie.  

To pozornie film o dorastaniu. Dlaczego tylko pozornie? Bo główna bohaterka od samego początku jest bardzo mądrą, sprytną, żeby nie napisać przebiegłą, emocjonalnie inteligentną i jak na swój wiek imponująco dojrzałą dziewczynką. Reżyserka Charlotte Regan skorzystała z własnych doświadczeń i postanowiła spojrzeć na świat oczami 12-latki. Taka optyka pozwoliła jej rzeczywistość pokolorować i wpleść do niej elementy magiczne, surrealistyczne.

Wyważona tragikomedia, utkana z makabrycznych elementów i absurdalnego czarnego humoru, która bardzo mocno chwyta za serce. Rzadko się zdarza, żeby przytłaczająca i wszechobecna samotność w tak lekki sposób motywowała do kolejnych refleksji.

Portret legendy amerykańskiej fotografii Nan Goldin. Ale też próba przyjrzenia się kryzysowi opioidowemu w Stanach Zjednoczonej przez pryzmat ruchu P.A.I.N., jaki Goldin zainicjowała. Film pokazuje, jaką siłę ma sztuka i na czym polega aktywizm za pomocą sztuki.

Film, który błyskawicznie zyskał miano dzieła sztuki. Bo takiego spojrzenia na relację ojciec - córka (czy ogólniej ojciec - dziecko) nie było. A to, z jaką uważnością i uczciwością Szkotka Charlotte Wells zobrazowała człowieka w depresji, powinno trafić do filmowych podręczników. 

Przykład współczesnego kina dokumentalnego, którego każdy z nas potrzebuje. Jego siła polega na uważnym i ostrożnym przyglądaniu się codzienności tych, których na co dzień nie chcemy dostrzegać. Nieważne, z jakimi zaburzeniami czy chorobami się mierzą - jak każdy z nas chcą być potrzebni, zauważeni i wysłuchani.  

Wyjątkowo wyważony i czuły obraz przyjaźni, a jednocześnie gorzko szczere studium samotności. Zachwyca baśniową subtelnością i lekkością, z jaką reżyser Lukas Dhont obrazuje najtrudniejsze do udźwignięcia emocje. Nie tylko dla 13-latków, ale dla każdego człowieka.  

"Wieloryb" Darrena Aronofskyego jest uniwersalną, wielowarstwową, wielowątkową opowieścią o wstydzie, poczuciu winy, żałobie i ludzkim niezrozumieniu. Mało tego. To bardzo przejmujący portret człowieka, który zrezygnował z siebie i swojego życia. To, co zachwyca w filmie, to brak jednoznaczności - nic tu nie jest dosłowne i oczywiste. Aronofsky, który dotychczas nie był kojarzony z czułością czy empatią, stworzył film, w którym każdy odnajdzie własne przeżycia. Historię na wskroś uniwersalną i aktualną, która uderza w najczulsze struny. 

Ruben Östlund w "W trójkącie" udowadnia, że swoimi filmami nie bierze jeńców. Jest prawdziwy do bólu. Z każdą kolejną tragifarsą, obnaża społeczne nierówności, punktuje absurdy tych, którzy chcą stanowić współczesne elity, bezwstydnie uwypukla ludzką głupotę. A wszystko po to, żeby skłonić do zastanowienia się nad najważniejszymi wartościami i kondycją współczesnego człowieczeństwa. 

Brawurowe zerwanie z dotychczasowym powierzchownym i za bardzo romantyzowanym schematem portretowania cesarzowej Elżbiety Bawarskiej, znanej jako "Sissi". Austriacka reżyserka Marie Kreutzer Kreutzer “odpięła wrotki” i stworzyła oryginalną punkową odę do walki o własną podmiotowość.