Kamienica, stojąca u zbiegu placu Zamkowego i Międzymurza Piotra Biegańskiego, była w złym stanie technicznym. Remontu wymagały tynki elewacji, detale kamieniarskie, a także metaloplastyka i obróbki blacharskie. Na ścianach osiadł brud miejski.
Najpoważniejsze zniszczenia występowały na parterze. Jak przekazał ratusz, tynki w tych miejscach były zasolone i zawilgocone. "Poważne zniszczenia zdiagnozowano także na elementach wykonanych z kamienia, czyli na portalu i opaskach okiennych. Piaskowiec był zasolony i miał liczne ubytki. Na metalowych kratach i poszyciu drzwi widoczna była rdza" - opisano w komunikacie.
Pierwotnie kamienica miała ciepły, zielonkawy kolor
Budynek przeszedł prace konserwatorskie. Jak podkreślili urzędnicy, kierowano się technologią i właściwościami materiałów użytych podczas powojennej odbudowy. Elewacje kamienicy zostały starannie oczyszczone z zabrudzeń. Pęknięcia i rysy w oryginalnych tynkach zostały zagruntowane. "Kolor elewacji dobrano komisyjnie na podstawie badań stratygraficznych. Pokazały one, że pierwotnie kamienica miała ciepły, zielonkawy (oliwkowy) kolor. W latach 70. XX wieku elewacje odnowiono w kolorze tabaczkowym, a w latach późniejszych zielonym" - wyjaśnił ratusz.
Kamienica zyskała nowe obróbki blacharskie. Wykonano je z blachy miedzianej. Dawny blask odzyskały także dekoracyjne elementy metalowe. Przewieziono je do pracowni i tam poddano konserwacji. Po zabiegach pokryto je matową farbą w kolorze czarnografitowym.
"Dotacja miasta na remont dwóch elewacji tej narożnej kamienicy wyniosła 272 900 złotych , co stanowi blisko 80 procent wydatków na jej konserwację" - podał ratusz.
Kamienica Szpitalna powstała w XVII wieku
Nazwa kamienicy przy placu Zamkowym pochodzi od pierwszych właścicieli - Bractwa Miłosierdzia Szpitala Świętego Ducha. Murowany budynek powstał w XVII wieku, a w wieku XIX. został rozbudowany. Po upadku powstania warszawskiego podczas planowego wyburzania stolicy Niemcy zrównali go z ziemią.
Odbudowa kamienicy przy placu Zamkowym 1/13, podobnej do tej jaka stała w tym miejscu przed wojną, było możliwe dzięki inwentaryzacji Starówki z 1934 roku. Stawiając nowe kamienice używano cegły pełnej i izolowano fundamenty. Stolarka okienna była wykonana z drewna dębowego. Na elewacji zastosowano tynki wapienno-cementowe z dodatkiem pigmentów, czyli barwione w masie. Elewacja kamienicy zyskała kolor zielony, oliwkowy. Jej odbudowę zakończono w 1960 roku.
Autorka/Autor: mg
Źródło: tvnwarszawa.pl
Źródło zdjęcia głównego: UM Warszawa