Koleżanki ze szkolnej ławki wygrały walkę o życie. "Od zera na poziom olimpijski"

Obie poznały się w 2004 roku w Szkole Mistrzostwa Sportowego w Zakopanem, obie siedziały w jednej ławce. Riemen-Żerebecka kochała jazdę na nartach, Czerwonka wolała łyżwy. Po maturze Karolina została w Zakopanem, Natalia wróciła do rodzinnego Lubina trenować łyżwiarstwo szybkie. Riemen-Żerebecka z narciarstwa alpejskiego przerzuciła się na skicross. Dziś 28-latka jest jedyną polską reprezentantką na światowym poziomie w tej ekstremalnej odmianie narciarstwa.

- Jak jedziesz z prędkością 100 km/h i jak ktoś wjedzie przed ciebie, to nie masz czasu na reakcję. Potrzebuję mocnych wrażeń. Poza skicrossem jeżdżę z mężem na motorze crossowym - opowiada Riemen-Żerebecka.

Z mężem Tomaszem Żerebeckim - którego karierę narciarską zakończył wypadek na Kasprowym Wierchu - i trenerem Przemysławem Buczyńskim tworzą od lat zgrany team, nazywany w środowisku "drużyną A". Codziennie spędzają ze sobą czas. Razem byli też podczas dramatu Karoliny. W marcu 2017 roku Riemen-Żerebecka trenowała tuż przed startem w mistrzostwach świata w hiszpańskiej Sierra Nevadzie.

- Widziałem kilka wypadków, ale ten był poważny. Wiedziałem od początku, że jest źle. Podejrzewaliśmy złamanie podstawy czaszki. Na helikopter czekaliśmy półtorej godziny. Minuty trwały wieki. W punkcie medycznym doszło do zatrzymania akcji serca. To była walka o jej życie - wspomina Żerebecki.

Karolina przez tydzień była w śpiączce farmakologicznej. Miała paraliż połowy ciała, straciła czucie w ręce, widzenie w jednym oku i mowę. Przyznaje, że nie była świadoma tego, co się wydarzyło. Dopiero po powrocie do kraju wszystko do niej dotarło. - Złapałam doła. Pesymistycznie podchodziłam do tego. Nie wiedziałam czy wrócę do pełnej sprawności. Płakałam codziennie, rodzina mnie uspokajała, a mąż powtarzał, że muszę być cierpliwa - wspomina Riemen-Żerebecka.

- Miałem ciężką rolę do ogrywania związaną z motywowaniem, ale mimo wszystko te złe emocje odganiałem od siebie. Wiedziałem, że Karolina ma silną osobowość - dodaje Żerebecki. Riemen-Żerebecka trafiła do szpitala św. Rafała w Krakowie. Doktor Mariusz Banach, neurochirurg, który opiekował się narciarską, miał obawy, że to koniec jej sportowej kariery.

- To tak jak zderzenie głowy z obiektem nieruchomym o dużej masie. Istota biała mózgu porusza się z inną prędkością niż szara. Dochodzi do ścięcia wypustek komórek nerwowych, które nazywamy aksonami - tłumaczy doktor Banach. To ścięcie sprawiło, że w torebce wewnętrznej mózgu Karoliny pojawił się niewielki krwiak. Połączenia nerwowe zostały uszkodzone i to dlatego opadła jej powieka, widziała podwójnie i miała problem z ruchami ręką. - Ku naszemu zdziwieniu, bo urazy nerwów czaszkowych są nieodwracalne, u niej uraz zaczął się cofać - dodaje neurochirurg ze szpitala św. Rafała. Wtedy zaczęła się żmudna rehabilitacja. Nie bez znaczenia było to, co przytrafiło się Czerwonce, szkolnej koleżance, która też przeżyła ciężki wypadek i zaskakująco szybko doszła do siebie. - To był motywator - podkreśla Riemen-Żerebecka.

- Dla mnie i myślę, że dla Karoliny sukcesem jest sam wyjazd na igrzyska. Prawie od zera wróciliśmy na poziom olimpijski - podkreśla Buczyński.

Czerwonka dramat przeżyła w sierpniu 2014 roku, kilka miesięcy po powrocie z igrzysk w Soczi ze srebrnym medalem. Na lokalnej drodze niedaleko Spały trenowała jazdę na czas. Pędziła 50 km/h i zderzyła się z ciągnikiem rolniczym. Bliscy łyżwiarki byli przerażeni. - Od razu podjechałem i zapytałem Natalię czy ruszą nogą. Ruszyła jedną, potem drugą. Mówiła, że bardzo boli ją bark. Wiedziałem, że coś nie tak jest z jej odcinkiem szyjnym - opowiada trener Arkadiusz Skoneczny.

"Człowiek planuje pół roku do przodu, cały sezon poszczególne dni i treningi. Tyle miałam w planie. (…) Proponuję żyć z dnia na dzień nie planując za dużo w życiu… Kręgosłup połamany + 12 szwów = zderzenie z traktorem” - napisała na portalu społecznościowym Czerwonka. Dziś przyznaje: - W ogóle nie miała momentu, w którym pomyślałabym, że to mógł być koniec. Skala obrażeń w ogóle do mnie nie docierała. Czerwonka ze szpitala w Łodzi trafiła do Krakowa. Także pod opiekę doktora Banacha. Miała trzy złamane kręgi odcinka piersiowego kręgosłupa, ale groźniejszy był pęknięty kłykieć kości politycznej. - Kłykieć mógłby wyskoczyć poza staw. Groziło to zwichnięciem, a unieruchomienie w tej okolicy oznaczałoby, że co najwyżej mogłaby patrzeć w przód i wykonywać niewielkie ruchy zginania. O sporcie mogłaby zapomnieć. Ciężko byłoby nawet z tym normalnie żyć - tłumaczy doktor Banach.

Czerwonka przeszła żmudną rehabilitację. Przez kilka miesięcy nie zdejmowała specjalnego gorsetu. - To był szok. Człowiek nie wie, co zrobić ze swoim życie. Najgorsze było to, że nie mogłam samodzielnie funkcjonować. Dzięki kuzynkom znalazłam jednak odskocznię, bo jeszcze w gorsecie zaczęłam uczyć się języka angielskiego - opowiada łyżwiarka.

Doktor Banach wspomina, że Czerwonka rwała się do treningów. Przyjeżdżała na wizyty częściej niż powinna. Za każdym razem mówiła, że czuje się już dobrze, że nic nie boli.

- Naciskałam na doktora Banacha. Myślę, że po raz pierwszy spotkał się z tak niepokorną i nieustępliwą pacjentką - mówi Czerwonka. W 2015 roku wróciła do sportu i wyznaczyła sobie cel: start w igrzyskach w Korei Południowej. Dopięła swego i w Pjongczangu ma nadzieję spotkać Riemen-Żerebecką, bo nie widziały się od wypadku.

Autor: kz / Źródło: sport.tvn24.pl