Hala lokomotywowni "Olszynka Grochowska" trafiła do rejestru zabytków. Budynek z lat 30. XX wieku został uznany za unikatowy przykład budownictwa kolejowego. Udało mu się przetrwać II wojnę światową bez poważnych zniszczeń. Obecnie prowadzona jest tam obsługa lokomotyw elektrycznych.
Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków poinformował o wpisaniu do rejestru zabytków budynku hali lokomotywowni "Olszynka Grochowska", wzniesionej w latach 30. XX wieku. Znajduje się ona przy ulicy Chłopickiego 53 w Warszawie na terenie stacji kolejowej Grochów.
Hala lokomotywowni została wzniesiona w związku z elektryfikacją Warszawskiego Węzła Kolejowego. Budynek zaprojektowany na zlecenie Ministerstwa Komunikacji przez Biuro Projektów i Studiów PKP obsługiwać miał cztery tory postojowe do bieżącej konserwacji elektrowozów i zaplecze administracyjno-techniczne. Projekt opracowany został przez inżyniera Wacława Żenczykowskiego. Do jego realizacji przystąpiono na przełomie 1937 i 1938 roku, a budowę ukończono pod koniec 1938 roku.
Podczas II wojny światowej budynek użytkowany był zgodnie z przeznaczeniem. Zabudowa stacji postojowej Grochów nie uległa zniszczeniu i po 1945 roku obsługiwała tabor kolejowy zarówno z prawo-, jak i lewobrzeżnej Warszawy. Pod koniec lat 50. XX wieku do budynku dostawiono dodatkową halę, mieszczącą jeden tor, do obsługi nowocześniejszych i dłuższych zestawów taboru trakcyjnego. Hala swoją funkcję pełniła do przełomu lat 60. i 70. XX wieku, kiedy część jej zadań przejęła hala elektrowozowni Nowy Grochów.
Obecnie budynek hali lokomotywowni "Olszynka Grochowska" wykorzystywany jest do obsługi lokomotyw elektrycznych (głównie składów pospiesznych).
Lokomotywownia uniknęła współczesnych modernizacji
Według MWKZ, budynek hali lokomotywowni jest przykładem obiektu kolejowego zbudowanego na podstawie nowatorskiego projektu. Unikatowa jest przede wszystkim konstrukcja dachu wspartego na 22 słupach, które przykryto nowoczesnym sklepieniem beczułkowym.
"Budowa hali była jednocześnie świadectwem rozwoju technicznego II Rzeczypospolitej oraz dokumentem modernizacji infrastruktury kolejowej okresu międzywojennego z zastosowaniem najnowszych rozwiązań technicznych (elektryfikacja ruchu kolejowego, wprowadzenie nowych konstrukcji żelbetowych). Nośnikiem wartości zabytkowych jest również oryginalna bryła budynku łącząca nowatorskie rozwiązane technologiczne z estetyką architektury modernistycznej, zachowany w dużym stopniu oryginalny wystrój oraz układ funkcjonalno-przestrzenny" - argumentował swoją decyzję profesor Jakub Lewicki.
"Jest to jednocześnie rzadki przykład obiektu tego typu, jedna z najstarszych, trwale użytkowanych lokomotywowni na terenie Warszawy, która przetrwała w dobrym stanie II wojnę światową oraz uniknęła współczesnych modernizacji" - dodał.
Źródło: PAP
Źródło zdjęcia głównego: MWKZ