"Zagrał" w filmie Wajdy. Stał się zabytkiem

Jak przekazał mazowiecki konserwator Jakub Lewicki, drewnianą willę wzniesiono przed 1914 r. (w 1910 r. lub w latach 1911-1912). Prawdopodobnie przed 1918 r. nieruchomość została zakupiona przez Kazimierza Sławińskiego, który nadał jej nazwę "Osada Kazimierzówka".

W czasie wojny polsko-bolszewickiej, w związku z bliskością frontu, w budynku mieściło się dowództwo I Pułku Szwoleżerów, kierowane przez płk. Gustawa Orlicz-Dreszera (do 1921). W 1935 r. willa została sprzedana Leonardowi i Stefanii Ruśkiewiczom, obecnie pozostaje w rękach prywatnych. Przed 1945 r. budynek został rozbudowany o parterową dobudówkę, po II wojnie światowej wzniesiono murowany aneks od strony północno-wschodniej, a pierwotna duża działka została podzielona na mniejsze i zabudowana.

Lewicki podkreślił, że budynek posiada walory artystyczne "jako indywidualnie zaprojektowane dzieło drewnianej architektury letniskowej". "Jest to ciekawy przykład połączenia stylistyki nadświdrzańskich willi o szalowanych elewacjach z zaakcentowanymi elementami konstrukcji, z architekturą zakopiańską, czytelną m.in. w dekoracji wysuniętych przed lico elewacji krokwi, wsporników (podpławnic), a szczególnie w dekoracji ganku, o charakterystycznym detalu z założonych na łuku belek (nawiązujących do zamkniętych łukiem otworów okien i drzwi, tzw. psów) i w opracowaniu balustrad" - wyliczył konserwator.

Zaznaczył, że niewielkie ingerencje dokonywane wewnątrz willi pozwoliły na zachowanie pierwotnej aranżacji, na którą składają się piece ceramiczne, sztukaterie, stolarka drzwiowa wraz z odrzwiami, klatka schodowa i podłoga z desek. "O ile jednak zewnętrzna forma czerpie z architektury ludowej, o tyle wnętrza budynku urządzono zgodnie z popularną jeszcze wówczas estetyką secesyjną" - przekazał Lewicki.

Jak dodał, willa przy ul. Trawiastej 16 jest też świadectwem rosnącej na początku XX w. popularności terenów uzdrowiskowych sąsiadujących od strony południowo-wschodniej z Warszawą. To jeden z pierwszych domów letniskowych wzniesionych na terenie osiedla mieszkaniowego Anin. Jego gabaryty, konstrukcja oraz forma architektoniczna odzwierciedlają uzdrowiskowy charakter. To też jedna z niewielu zachowanych do czasów współczesnych willi drewnianych z pierwszego etapu rozwoju Anina.

Co ciekawe, dom był elementem scenografii kilku produkcji filmowych, m.in. serialu "Białe tango" (1982) oraz filmów "Kronika wypadków miłosnych" Andrzeja Wajdy (1986) czy "Tulipany" Jacka Borcucha (2005).

Na tvnwarszawa.pl informowaliśmy również o wpisaniu do rejestru zabytków plebanii przy kaplicy św. Barbary na Nowogrodzkiej w Warszawie: