Na całym świecie jest ok. 120 milionów przymusowo przesiedlonych osób. Uciekają przed wojną i prześladowaniami. 37 z nich startuje na igrzyskach w olimpijskiej reprezentacji uchodźców. Według MKOl-u jest ona szansą na poprawę losu tułających się po świecie w poszukiwaniu lepszego życia. Ale pomagający uchodźcom aktywiści nie zgadzają się z tą idylliczną narracją. - Istnienie tej reprezentacji nie ma żadnego wpływu na problem migracji. To taki trochę whitewashing wizerunku organizatorów igrzysk -

Reprezentacji Rosji i Białorusi na igrzyskach w Paryżu nie ma, jednak rosyjscy i białoruscy sportowcy zdobyli na nich już kilka medali. Niektórzy pod flagą neutralną, inni w barwach krajów, do których przenieśli się, uciekając przed sankcjami, nałożonymi na zawodników z obu krajów po ataku ich państw na Ukrainę. Lubująca się w propagandowym wykorzystywaniu sportu Rosja zmuszona jest cieszyć się ich sukcesami - pisze analityk relacji polityki i sportu Michał Banasiak z Polskiego Instytutu Dyplomacji Sportowej.

Igrzyska w Paryżu nie są wolne od polityki. Z rywalizacji wykluczono Rosję i Białoruś, ale mimo apeli ze strony Palestyny i państw muzułmańskich izraelscy sportowcy walczą o medale. W tym samym czasie izraelskie bomby spadają na Strefę Gazy, a premier Benjamin Netanjahu planuje atak na Hezbollah w Libanie. Czy idea pokoju olimpijskiego ma dziś jeszcze jakiekolwiek znaczenie? - zastanawia się Michał Banasiak, analityk relacji sportu i polityki z Polskiego Instytutu Dyplomacji Sportowej.

Fiesta się skończyła, a wraz z sukcesem piłkarskiej reprezentacji powróciły znane od dawna nacjonalizmy i uprzedzenia.

Ile lat można budować stadion czy halę sportową? Bywa, że czternaście, a nawet osiemnaście lat to za mało, by nie tylko zbudować, lecz w ogóle wbić pierwszy szpadel.

Piłkarska Liga Mistrzów budzi się z zimowego snu. Kibice najlepszych europejskich klubów odliczają godziny do powrotu zawodników na boiska. To ostatni sezon tych rozgrywek w obecnej formule. W kolejnym będzie więcej drużyn, więcej meczów, a przez to i więcej pieniędzy do podziału dla uczestników. Włodarze Ligi Mistrzów liczą, że to krok uprzedzający coraz wyraźniej majaczące na horyzoncie konkurencyjne rozgrywki - Superligę. - Jest już furtka do jej powstania - mówi tvn24.pl prawnik Grzegorz Knap.

Najpierw ściągnęli do siebie Cristiano Ronaldo, później kilkanaście innych gwiazd europejskiej piłki. Od kilku lat goszczą mecze o superpuchary Włoch i Hiszpanii. A w 2034 roku zorganizują mundial. Saudyjczycy z przytupem weszli do świata piłki i chcą w nim rozdawać karty na boisku i poza nim. Przyleciałem do Rijadu, by na własne oczy przekonać się, jak wygląda saudyjska rewolucja piłkarska.

Nie są faworytami do zwycięstwa. Nie będzie zaskoczeniem, jeśli przegrają wszystkie swoje mecze. A i tak to o nich będzie się mówić najwięcej. Piłkarze reprezentacji Palestyny zaczynają grę w Pucharze Azji - najważniejszym turnieju na kontynencie. Równie mocno jak na sukces sportowy, liczą na uwagę świata i skupienie jej na sytuacji rodaków w Strefie Gazy. I na Izraelu, dla którego coraz więcej osób nie widzi miejsca w sportowej rywalizacji.

Mija właśnie rok, od kiedy oczy całego świata skupione były na małym państwie nad Zatoką Perską, które gościło najbardziej medialną imprezę sportową globu - piłkarskie mistrzostwa świata. Przez miesiąc słowo "Katar" odmieniane było przez wszystkie przypadki, nie zawsze w pozytywnym kontekście. Katarskich piłkarzy mundial przerósł, ale tamtejsi dyplomaci mogą dziś świętować ogromny sukces.

Czy z nienawiści do innego kraju można zrezygnować z marzeń o olimpijskim medalu? Irańscy i arabscy sportowcy regularnie bojkotują rywali ze znienawidzonego Izraela. Tego wymaga od nich władza i poczucie dumy. Izraelscy kibice Beitaru Jerozolima nie pozostają w tej materii dłużni, życząc Arabom śmierci. W Izraelu, Iranie i Palestynie sport to też wojna. Przekonał się o tym nawet Leo Messi.

Podkładanie bomb, ataki na autokary z piłkarzami, a nawet porwania zawodników. Historia sportu naznaczona jest aktami terroryzmu. Po niedawnym zabójstwie dwóch szwedzkich kibiców w Belgii oraz wprowadzeniu najwyższego stopnia zagrożenia terrorystycznego we Francji coraz więcej mówi się o bezpieczeństwie igrzysk w Paryżu. I wielu innych imprez sportowych, które terroryści mogą próbować wykorzystać.

Na listach wyborczych regularnie można znaleźć ludzi związanych ze sportem: zawodników, trenerów, dziennikarzy. I oni, i dające im miejsca na listach komitety liczą tym samym na polityczne skonsumowanie sportowej popularności. Historie sportowców polityków pokazują jednak, że znane nazwisko nie zawsze wystarcza, a żeby utrzymać zdobyty popularnością mandat, trzeba się wykazać działalnością polityczną.

- "Piłka kobiet to nie jest prawdziwa piłka, nikt nie chce tego oglądać" - czyta Robert Lewandowski na filmiku opublikowanym przez FC Barcelonę. Wideo zawiera kilkanaście zebranych w sieci komentarzy, kierowanych do piłkarek Barcy. Trwający mundial kobiet pokazuje jednak, że chętnych do oglądania kobiecej piłki nie brakuje. Za to wciąż brakuje pieniędzy, by dyscyplina mogła się rozwijać. I zrozumienia, że na piłkę pań i panów nie należy patrzeć w ten sam sposób.

Kibic piłkarski czuje niewytłumaczalny dla niewtajemniczonych dyskomfort, widząc napastnika biegającego z "dwójką" na plecach. Albo obrońcę, mającego "10". Wszak to wbrew boiskowej logice i tradycji. Numery zawodników mają swoje wypracowywane latami legendy i pomagają kolejnym pokoleniom piłkarzy budować ich własne. I niczym kapsuła czasu przechowują kawał historii futbolu.

Nigdy nie kopał zawodowo piłki, ale strzelane przez niego bramki trafiały na pierwsze strony tureckich gazet. Jest kibicem Fenerbahce, ale to inny klub ze Stambułu uhonorował go zastrzeżeniem numeru, zaś jeden z niemieckich piłkarzy zrobione z nim zdjęcie przypłacił końcem kariery w reprezentacji. U ubiegającego się o reelekcję prezydenta Turcji Recepa Tayyipa Erdoğana piłka nożna od zawsze miała szczególne miejsce. I jako umiłowana dyscyplina sportu, i jako skuteczne narzędzie do robienia polityki.

Opublikowane w social mediach nagranie dwóch piłkarzy FC Barcelony, którzy dziękują za wsparcie kibicom z Rosji, wywołało w sieci burzę. Głupota? Ignorancja? A może marketingowe zobowiązania? Jeden scenariusz gorszy od drugiego. Ukraińcy są słusznie oburzeni, Robert Lewandowski próbuje tłumaczyć, że jego koledzy "mogli nie wiedzieć, z kim rozmawiają", a kataloński klub nabrał wody w usta. Tymczasem ta sytuacja to nie anomalia, a jedynie przypomnienie, że Rosja nie została całkowicie usunięta z zachodnioeuropejskiej piłki.

Szermierka - to w tej dyscyplinie, niczym w sklepowej witrynie, odbijają się wszystkie powody, z powodu których dyskusja o powrocie Rosjan i Bialorusinów do rywalizacji w ogóle się toczy. To rosyjskie wpływy, personalne przysługi i nepotyzm. Na szermierczej planszy okazały się silniejsze od etyki i solidarności.

Wyrzucenie Rosji i Białorusi z międzynarodowej rywalizacji to cegiełka jaką świat sportu dołożył do wojennych sankcji na oba kraje. I chociaż po blisko roku wojny sytuacja na froncie się nie zmieniła, zdanie zmienia MKOl. I chce powrotu zawieszonych sportowców na przyszłoroczne igrzyska w Paryżu. Polska, Ukraina i kraje regionu mówią "nie" i budują koalicję, która ma ten powrót udaremnić. W ostateczności są gotowe igrzyska zbojkotować.

500 milionów dolarów za dwa i pół roku pracy. W dodatku dla pracownika będącego - jak na realia swojego zawodu - w wieku przedemerytalnym. Tyle właśnie zarobi Cristiano Ronaldo za grę w klubie Al-Nassr w Arabii Saudyjskiej. I chociaż kwota wydaje się absurdalna i irracjonalna, z perspektywy pracodawcy portugalskiego piłkarza to wcale nie jest tak dużo. Nie tylko dlatego, że stać go na wyłożenie takiej kwoty, ale też z dużo ważniejszego powodu - ta inwestycja może się z nawiązką zwrócić. Ale nie chodzi tylko o zarobek. Dziś Cristiano Ronaldo zadebiutuje w meczu Al-Nassr - PSG.

Macron, Blinken, bin Salman, Erdoğan, as-Sisi, Orbán. Gdyby kandydatów do najlepszej jedenastki mistrzostw w Katarze szukać nie wśród boiskowych wirtuozów, a gości katarskich lóż honorowych - lista też prezentowałaby się imponująco. Możni tego świata mecze oglądali przy okazji. Do Kataru bieżeli za politycznymi i biznesowymi interesami. Mundial pokazał, że Katar i cały świat arabski są coraz ważniejsze na politycznej mapie świata.