Jak działa największa w Polsce klinika, która zajmuje się leczeniem pacjentów z COVID-19? Ekipa "Uwagi!" TVN odwiedziła warszawski szpital MSWiA przy Wołoskiej. Jej kamera zarejestrowała ciężką, codzienną pracę, którą wykonują tamtejsi lekarze i pielęgniarki.
W Centralnym Szpitalu Klinicznym Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji z koronawirusem zmaga się obecnie ponad 100 pacjentów.
W placówce panują szczególne zasady bezpieczeństwa. Lekarze i pielęgniarki pracują w specjalnych uniformach.
- Mieliśmy pracownika, który zasłabł z powodu odwodnienia i związanych z tym zaburzeń elektrolitowych, bo długo pracował w kombinezonie. To nie jest łatwa praca - przyznaje Rafał Wójtowicz, kierownik Kliniki Anestezjologii i Intensywnej Terapii.
Stan pacjenta potrafi się pogorszyć z godziny na godzinę
Podczas realizacji reportażu dyżurująca lekarz oddziału intensywnej terapii i pomagające jej dwie pielęgniarki miały pod opieką czwórkę pacjentów. Stan jednej z chorych, pani Elżbiety pozwalał na rozmowę. Jak większość osób zakażonych, kobieta już wcześniej cierpiała na inne schorzenia. Do szpitala trafiła, gdy koronawirus zaatakował osłabiony przewlekłą chorobą płuc organizm.
- Nie czuję się tak, żebym była bardzo słabiutka, ale czuję się gorzej. Ciężko mi oddychać - mówi Elżbieta Borowiecka.
- Pani Ela została przyjęta wczoraj, w związku, z czym ma jeszcze wczesne objawy choroby. Co do rokowań musimy jeszcze zaczekać. Tak naprawdę stan pacjenta potrafi się pogorszyć w ciągu kilku godzin - wyjaśnia lekarz Renata Kwiecińska.
- Mieliśmy pacjenta, który przyszedł w bardzo dobrym stanie. Trochę się źle poczuł i w ciągu czterech godzin wylądował na respiratorze. Piorunujący przebieg. Dlaczego tak jest? Na to pytanie nikt nie odpowie. Czy to jest jakaś mutacja genowa, czy podatność danego pacjenta? - zastanawia się profesor Irena Walecka. - Wiemy, że gorzej znoszą chorobę osoby otyłe i ze schorzeniami kardiologicznymi - dodaje.
Pacjentka przetransportowana Block Hawkiem
W opisywany sposób pogorszył się stan między innymi pielęgniarki, która do szpitala MSWiA trafiła z opanowanej przez epidemię lecznicy w Radomiu. Jeszcze przed miesiącem kobieta pomagała pacjentom. Teraz walczy o życie.
- Jedną z najbardziej spektakularnych akcji było użycie sił specjalnych policji w porozumieniu z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych i Administracji, kiedy zadysponowani przez komendanta głównego policji zostali piloci z Black Hawka. Podnieśliśmy śmigłowiec w pełnym zabezpieczeniu, żeby udać się po pielęgniarkę z radomskiego szpitala, która była w ciężkim stanie. Transport naziemny nie wchodził w rachubę - mówi Artur Zaczyński, zastępca dyrektora ds. medycznych Centralnego Szpitala Klinicznego MSWiA w Warszawie.
Walka o życie kobiety trwa już dwa tygodnie. Ale jej stan wciąż jest krytyczny - płuca nie mogą pracować nawet z pomocą respiratora. Krew nasyca tlenem specjalna maszyna.
"Nie było czasu na strach"
Podczas naszej wizyty pielęgniarce z Radomia pomagały koleżanki po fachu - Natalia i Magdalena. W szpitalu pracują od początku epidemii.
- Najtrudniejszy był moment przed przyjęciem pierwszego pacjenta, kiedy nie wiedzieliśmy, co nas czeka. Jak zaczęliśmy pracować, zaczęły działać śluzy i zobaczyliśmy, że mamy maseczki, przyłbice i kombinezony, to po prostu zaczęliśmy działać. Nie było czasu na strach - mówi Magdalena Miezancew, pielęgniarka.
- Najtrudniej ubierać się na szybko, jak się okazuje, że pacjent się "zatrzymuje". I trzeba wszystkie te czynności zrobić dokładnie, precyzyjnie, no, bo trzeba siebie zabezpieczyć - dodaje Natalia Zachariasz, pielęgniarka.
Pacjentom doskwiera samotność
- Rodzina nie może ich odwiedzić, dla nich najbliższą rodziną są pielęgniarki i lekarze. Z prawdziwą rodziną mogą się komunikować tylko przez telefon. Jak przestają się komunikować, zostają odcięci od świata. Jak umierają, to nie ma żadnego pożegnania. Rodzina odbiera pacjenta w trumnie, nie ma innej możliwości. To jest dla bezpieczeństwa nas wszystkich - wyjaśnia profesor Irena Walecka.
Samotność dotyczy nie tylko pacjentów na granicy życia i śmierci, lecz wszystkich chorujących na COVID-19. Także tych, znajdujących się w nietypowej części szpitala, czyli tak zwanym izolatorium, którym kieruje profesor Walecka. W zwykłych pokojach hotelowych mieszka tam kilkudziesięciu pacjentów z łagodnymi objawami choroby.
- Założenie jest takie, że pacjent z nikim się nie kontaktuje. Ma do dyspozycji jednoosobowy pokój z węzłem sanitarnym. Jedzenie dostarczane jest pacjentowi pod drzwi. Jedyny kontakt ma z pielęgniarką, która wchodzi w celach medycznych dwa razy dziennie - opowiada profesor Walecka.
"Tak bym chciała żyć, nie chcę umierać"
Choć dziś na oddziale intensywnej terapii nie ma tłoku, sytuacja zmienia się jak w kalejdoskopie, a największym wyzwaniem dla personelu jest przyjęcie kolejnych fal chorych.
- Jeżeli którykolwiek ze szpitali ma ognisko epidemiczne, to my przyjmujemy tych pacjentów. Zdarzyło się, że jednego dnia mieliśmy w ten sposób 70 pacjentów - mówi Artur Zaczyński.
Pani Elżbieta, z którą rozmawialiśmy powoli przyzwyczaja się do nowej sytuacji, lecz mimo dobrej formy fizycznej doskwiera jej właśnie samotność. - Moje dzieci mnie bardzo kochają. Jak nie odbiorę telefonu, to się bardzo martwią. Jest mi bardzo smutno. Tak bym chciała żyć, nie chcę umierać. A w moim przypadku możliwe może być wszystko - mówi.
Źródło: "Uwaga!" TVN
Źródło zdjęcia głównego: Uwaga! TVN