Kładka stała się symbolem warszawskiego getta, uwiecznił ją m.in. Roman Polański w "Pianiście". W ubiegłym roku odłosnięto artystyczną instalację, która ją upamiętnia.
Pierwsza próba Niemców
Pierwszą próbę utworzenia getta w Warszawie Niemcy podjęli już na początku listopada 1939 r. ogłaszając, że wszyscy Żydzi w ciągu trzech dni mają zebrać się na terenie dzielnicy żydowskiej. Pertraktacje spowodowały wówczas tymczasowe zaniechanie tych działań.
Od połowy listopada przy wylotach niektórych ulic dzielnicy żydowskiej władze niemieckie zaczęły jednak umieszczać ogrodzenia z drutu kolczastego i tablice z napisami "Zaraza, wstęp dla żołnierzy wzbroniony". Pod koniec miesiąca wydano rozporządzenie o obowiązku noszenia przez Żydów opasek z gwiazdą Dawida.
Zamieszki antysemickie w stolicy
W drugiej połowie marca 1940 r. władze niemieckie zażądały od Judenratu, by na własny koszt rozpoczął budowę muru wokół dzielnicy żydowskiej. W tym samym czasie doszło w Warszawie do zamieszek antysemickich inspirowanych przez Niemców, które miały uzasadniać konieczność przeniesienia ludności żydowskiej do getta dla ochrony przed Polakami.
W czerwcu zakończono prace nad budową muru getta. 7 sierpnia 1940 r. władze niemieckie nakazały ludności żydowskiej natychmiastowe opuszczenie dzielnicy niemieckiej. 13 września generalny gubernator Hans Frank wydał rozporządzenie o ograniczeniu swobodnego wyboru zamieszkania przez Żydów w Generalnym Gubernatorstwie.
Od pl. Grzybowskiego po Żelazną
2 października 1940 r. szef dystryktu warszawskiego Ludwig Fischer podpisał zarządzenie o utworzeniu warszawskiego getta, które 16 listopada zostało ostatecznie zamknięte. Przez kolejne miesiące jego granice wciąż zmieniano zmniejszając obszar. Początkowo obejmowało teren ograniczony ulicami: Bagno, pl. Grzybowskim, Elektoralną, pl. Bankowym, Ogrodem Krasińskich, Nowolipkami, Świętojerską, Freta, Sapieżyńską, Konwiktorską, Stawki, Okopową, Żelazną, Wronią, Waliców, Żelazną i Sienną.
Obszar od pl. Mirowskiego i części ul. Chłodnej jako ważny trakt komunikacyjny był wyłączony z getta. W grudniu 1941 r. wyłączono z getta teren na zachód od ul. Żelaznej, pomiędzy ul. Leszno i ul. Grzybowską, co spowodowało podział getta na dwie części tzw. małe i duże. 26 stycznia 1942 r. otwarto dla pieszych drewniany most nad ulicą Chłodną przy skrzyżowaniu z ulicą Żelazną łączący obie części getta.
460 tysięcy ludzi w gettcie
Warszawskie getto było największym spośród założonych przez Niemców. W marcu 1941 r. liczba jego mieszkańców osiągnęła maksimum i wyniosła ok. 460 tys. osób. Przez cały ten czas jego mieszkańcy żyli w nieludzkich warunkach, umierając z głodu i chorób. 22 lipca 1942 r. w getcie rozpoczęła się wielka akcja wysiedleńcza, w ramach której ok. 254 tys. Żydów wywieziono do obozu zagłady w Treblince.
Getto warszawskie zostało zrównane z ziemią. Według niemieckich raportów od 20 kwietnia do 16 maja 1943 r. w wykrytych i zlikwidowanych bunkrach znajdowało się ponad 56 tys. Żydów. Około 6 tys. zginęło na miejscu w walce, na skutek pożarów czy zaczadzenia. 7 tys. Żydów naziści zamordowali na terenie getta, tyle samo wysłano do Treblinki. Pozostała grupa ok. 36 tys. została wysłana do innych obozów głównie do Auschwitz i Majdanka
PAP/band/par