W wieku 102 lat zmarł Mieczysław Buczkowski. Walczył w Powstaniu Warszawskim, używając pseudonimu "Buk". Po wojnie kontynuował studia medyczne. Uzyskał dyplom i został wybitnym lekarzem. Z okazji 78. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego został uhonorowany Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
"Z głębokim żalem przekazujemy informację o odejściu na wieczną wartę Mieczysława Buczkowskiego ps. 'Buk'. Uczestnik powstania warszawskiego zmarł w wieku 102 lat" – poinformował "BohaterON", instytucja zajmująca się edukacją historyczną i niesieniem pomocy powstańcom warszawskim.
Student medycyny i powstaniec warszawski
Mieczysław Antoni Buczkowski w chwili wybuchu Powstania Warszawskiego miał 21 lat. Był żołnierzem II Obwodu Żywiciel Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej. Przed powstaniem studiował medycynę na tajnych kompletach. "Wybuch powstania zastał go na Żoliborzu podczas dyżuru w szpitalu przy klasztorze ss. Zmartwychwstanek przy ul. Krasińskiego, gdzie pełnił funkcję młodszego lekarza" – czytamy w mediach społecznościowych "BohaterON".
24 sierpnia 1944 roku podczas ostrzału rakietowego szpitala przy placu Wilsona został ranny w głowę. Podmuch pocisku spowodował, że spadł z parteru do piwnicy, był zalany krwią. Na zewnątrz wydostał się o własnych siłach z sanitariuszką ranną w oko. We wrześniu zachorował na czerwonkę, położono go w szpitalu w Forcie Sokolnickiego. Tam doglądała go matka.
Buczkowski wyszedł z Warszawy z ludnością cywilną, z obozu przejściowego w Pruszkowie wywieziony został jako chory, dzięki pomocy polskich pielęgniarek i "lewemu" zaświadczeniu, że jest osobą chorą na gruźlicę.
Wybitny lekarz
Po zakończeniu wojny kontynuował studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie 19 grudnia 1947 roku uzyskał dyplom lekarza. Rozpoczął pracę na Oddziale Chorób Wewnętrznych Szpitala Ubezpieczalni Społecznej w Zabrzu pod kierunkiem prof. Witolda Zahorskiego. W roku 1949 powołany został do służby wojskowej. W czasie pobytu w wojsku ukończył specjalizację z chorób wewnętrznych oraz organizacji służby zdrowia. W tym czasie pracował między innymi jako wykładowca na Akademii Medycznej w Łodzi.
W 1957 roku, po wyjściu z wojska, rozpoczął ponownie pracę pod kierunkiem prof. Witolda Zahorskiego w Klinice Chorób Wewnętrznych Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu, gdzie w roku 1963 obronił pracę doktorską i pracował na stanowisku adiunkta do chwili objęcia ordynatury Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Miejskiego nr 1 w Gliwicach w roku 1969. Równolegle z pracą w Klinice pracował na stanowisku pomocniczego pracownika nauki w Instytucie Medycyny Pracy w Zabrzu, a następnie, w latach 1967-1968, pełnił obowiązki dyrektora ds. lecznictwa Wojewódzkiej Poradni Wielospecjalistycznej.
Pełnił również obowiązki Dyrektora Naczelnego Szpitala Miejskiego nr 1 w Gliwicach a następnie funkcję dyrektora ZOZ w Gliwicach. Obowiązki ordynatora Oddziału pełnił do czerwca 1991 roku.
W 2022 roku z okazji 78. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego został uhonorowany przez prezydenta RP Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Autorka/Autor: mg/jas
Źródło: PAP
Źródło zdjęcia głównego: PAP