64 km bez zatrzymywania. "Tylko mięczaki idą w krzaki"

Czerwony plecak, w środku: legginsy, podkolanówki, koszulka ta, co zwykle, daszek, plecak, cztery batony, woda, buffy na wieczór, czołówka - pakowanie na zawody idzie lekko. Wybieram to, co zawsze, sprawdzone ciuchy i sprzęt, nie ryzykuję z żadnymi nowymi koszulkami ani innymi skarpetami. W czasie Jesiennych Trudów mają być rozegrane mistrzostwa Polski. To nie byle jakie zawody, trzeba być perfekcyjnie przygotowanym w każdym calu!

Na szczęście dzień wcześniej wieczorem, gdy razem z moim kolegą Marcinem i psem Łyskiem przybywamy do Bornego, przedstartowe napięcie trochę z nas uchodzi. Spotykamy znajomych, idziemy do miejscowej knajpki omówić wydarzenia ostatnich tygodni. Czas szybko leci, ani się orientujemy, a trzeba już kłaść się spać! Rano w pełnej gotowości stajemy na starcie.

Biegnie się lekko. W sumie zebrać musimy 24 punkty, maksymalnie w 15 godzin. To trochę nas przeraża, bo zwykle takie limity są na bardzo trudnych zawodach. Spodziewamy się totalnej masakry w terenie (bagna, zarośla), trudnych punktów i bardzo długiego dystansu. Tymczasem zdziwienie: pierwsze punkty - jeden za drugim - odnajdujemy bez większych problemów.

Nasze zdziwienie jest wielkie, gdy przy kolejnych punktach doganiają nas chłopaki z czołówki Pucharu w Pieszych Maratonach na Orientację. - Jak to możliwe, że byli za nami, do licha?! - wymieniamy się uwagami. Mocniaki szybko nas wyprzedzają i gonią do przodu - są znacznie szybsi od nas biegowo, mają też do nadrobienia błędy, które najwyraźniej popełnili na pierwszych punktach. My konsekwentnie napieramy do przodu naszym tempem. W zasadzie bez większych pomyłek i w większości biegnąc.

Na 9. punkcie - ten też podobno sprawiał problemy - spotykam chłopaków, którzy biegną w drugą stronę i sprawdzają, jak do tej pory układa się rywalizacja. - Bardzo dobrze, jesteś pierwszą dziewczyną - słyszę. "Jeju, jak to!?" - nie mogę zrozumieć. Od tego momentu poganiam moich kolegów jak mogę. Musimy teraz naprawdę gnać, żeby tego nie zepsuć.

Na drodze między 9. a 10. punktem, przedzierając się przez kolejne przecinki leśne dawnych poligonów, napotykamy na drodze Asię, z którą ścigamy się w klasyfikacji pucharowej. Teraz, w czasie Mistrzostw, życzyłyśmy sobie nawzajem wygranej. - Masz wygrać - mówiła Asia. - Chyba Ty - odpowiadałam. Teraz przez kilka godzin biegniemy raz ja z przodu, raz Asia. "OK, niech biegnie, zmęczy się, przegonię ją przed samą metą" - obmyślam chytry plan. Nie biorę pod uwagę, że może nam się zdarzyć jeszcze jakaś nawigacyjna wtopa ani że... po prostu będę musiała skoczyć w krzaki za potrzebą. - Tylko mięczaki chodzą w krzaki - słyszę, gdy mija mnie kolejny raz. Przy następnym punkcie macham jej już z daleka - jest przede mną już o dobre kilkaset metrów.

Od 10. punktu lecę już prawie cały czas przed Marcinem. Mapa, kompas, punkt, piiiiip, mapa, kompas, punkt, piiiip, mapa, kompas... bez zatrzymywania, gnam ile pary w nogach. Na trasie dołącza do nas jeszcze jeden kolega. - Pozwól tylko nam dojść do siebie zanim zaczniesz biec - proszą chłopaki co jakiś czas. Pozwalam. I po chwili znów pędzę dalej. Nic się nie liczy, tylko lecieć do przodu, łapać punkty i dalej. W końcu ostatni punkt na słupie elektrycznym. Piiiiip. Jeeeest! Mamy komplet, wracamy na asfalt.

Teraz trzeba już pognać ostatnie kilometry po asfalcie. Prosto do mety, najszybciej, jak się da. Mijam bankomat, w którym dzień wcześniej wypłacałam pieniądze, sklep, w którym robiłam zaopatrzenie na śniadanie i już widzę zaparkowane auto. Wpadam prosto na lampion, piiiiip... Jeeest! Udało się! Asia od 8 minut jest na mecie, bardzo, bardzo się cieszę z wyniku nas obu. Rok temu przez myśl by mi nie przeszło, że będę druga w mistrzostwach Polski!

Autor: Katarzyna Karpa