Budynek, autorstwa Juliusza Dzierżanowskiego, został wzniesiony w latach 1900-1902 dla Apolinarego Szymborskiego. Jest przykładem kamienicy czynszowej z przełomu XIX i XX wieku z cechami ówczesnej architektury wielkomiejskiej. Ma bogaty, eklektyczno-secesyjny wystrój, czym wyróżnia się spośród okolicznej zabudowy.
Nietoperze i główki kobiet
Jak podała, Agnieszka Żukowska, rzeczniczka prasowa mazowieckiego wojewódzkiego konserwatora zabytków, elementy dekoracji secesyjnej to: płaskorzeźba nietoperza z rozpiętymi wachlarzowo skrzydłami, wyobrażenie słońca, głowice pilastrów w formie główek kobiecych oplecionych liśćmi i kwiatami. W stylu secesyjnym zdobiona jest też reprezentacyjna klatka schodowa. Zarówno dekorację sztukatorską, jak i elementy zdobnicze zaliczyć można do jednych z najlepiej zachowanych detali secesyjnych w Warszawie
Przetrwała II wojnę światową
Kamienica jest elementem autentycznej, historycznej tkanki miejskiej. Przetrwała II wojnę światową i zachowała oryginalną formę. Zachowała się duża cześć pierwotnego wyposażenia: stolarki, balustrad, a także posadzek, parkietów oraz pieców kaflowych.
W kamienicy mieściła się pracownia malarska Konrada Krzyżanowskiego i jego żony Michaliny Krzyżanowskiej. Atelier malarskie działało w tym miejscu przez 75 lat.
wp/b
Źródło zdjęcia głównego: MWKZ