"120 lat temu przyszedł na świat jeden z najodważniejszych rycerzy niepodległej Rzeczpospolitej"

- 120 lat temu przyszedł na świat jeden z najznamienitszych synów narodu polskiego, jeden z najodważniejszych rycerzy niepodległej Rzeczpospolitej - mówił szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych Jan Józef Kasprzyk. Jak dodał, "rotmistrz Witold Pilecki przez całe życie wierny był tej zapisanej przez wieki w dziejach maksymie: miłość ojczyzny najwyższym prawem". - Był Witold Pilecki wierny hasłu, które znajduje się na sztandarach Wojska Polskiego wolnego i dumnego "Bóg, honor, ojczyna", ale był też rotmistrz Pilecki uosobieniem trzech cnót, które wyznaczają drogę chrześcijan, ludzi wolnych i wierzących głęboko. Był człowiekiem, dla którego trzy cnoty: wiara, nadzieja i miłość były najważniejsze, były drogowskazem - podkreślił.

Według ministra edukacji i nauki Przemysława Czarnka, Pilecki to jeden z najodważniejszych ludzi w historii państwa i narodu polskiego.

Z kolei dyrektor Instytutu Pileckiego Wojciech Kozłowski mówił, że "z punktu widzenia obecnego pokolenia Witold Pilecki jest przede wszystkim zobowiązaniem, abyśmy o nim opowiadali w kontekście polskiego doświadczenia dwóch totalitaryzmów". - Rzucił on wyzwanie obu totalitaryzmom i nie bał się politycznego zła - dodał. Dyrektor poinformował, że instytut odkrył metrykę chrztu Pileckiego, która była w archiwach rosyjskich. - Stwierdza ona, że 30 kwietnia 1901 r. według kalendarza juliańskiego Witold Pilecki przyszedł na świat, a więc 13 maja 1901 r. według obecnego kalendarza - wyjaśnił.

Łapanka w Warszawie

Witold Pilecki, ps. Witold, urodził się 13 maja 1901 r. w Ołońcu w północnej Rosji, dokąd jego rodzina została przesiedlona w ramach represji za udział w Powstaniu Styczniowym. Od 1910 r. mieszkał i uczył się w Wilnie. Maturę zdał w 1921 r. W latach 1918-21 służył w Wojsku Polskim, biorąc udział w wojnie polsko-bolszewickiej (walczył m.in. w bitwie warszawskiej). W 1939 r. wziął udział w wojnie obronnej, a po jej zakończeniu przedostał się do Warszawy, gdzie stał się jednym z organizatorów konspiracyjnej Tajnej Armii Polskiej.

W 1940 r. podczas łapanki w Warszawie pozwolił się aresztować, by przedostać się do niemieckiego nazistowskiego obozu koncentracyjnego Auschwitz i zdobyć informacje o panujących tam warunkach. Był głównym inicjatorem konspiracji w obozie. Opracowywał sprawozdania przesłane później do dowództwa w Warszawie i dalej na Zachód. W nocy z 26 na 27 kwietnia 1943 r. zdołał uciec z obozu wraz z dwoma współwięźniami. W latach 1943-44 Pilecki służył w oddziale III Kedywu KG AK i wziął udział w Powstaniu Warszawskim. Po jego upadku trafił do niewoli niemieckiej w oflagu VII A w Murnau, a następnie dołączył do 2. Korpusu Polskiego we Włoszech. Na rozkaz gen. Władysława Andersa wrócił do Polski, aby rozpocząć zbieranie informacji wywiadowczych o sytuacji w Polsce, w tym o żołnierzach AK i 2. Korpusu więzionych w obozach NKWD i deportowanych do Rosji.

W 1947 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa i osadzony w więzieniu mokotowskim. Niecały rok później Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie skazał go na śmierć. Wyrok wykonano 25 maja 1948 r. (jego unieważnienie nastąpiło dopiero w 1991 r.). Ciało rtm. Pileckiego do dziś nie zostało odnalezione.

Witold Pilecki został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1995) i Orderem Orła Białego (2006).

Tak wygląda pomnik Witolda Pileckiego: