Piłkarskiego talentu mu ponoć nie brakowało. Od wielkiej kariery miał go powstrzymać jedynie ojciec, troskliwie przedkładający edukację syna nad kopanie piłki. A transfer do samego Fenerbahce był podobno o krok. Podobno, bo to wersja jedynie Recepa Tayypia Erdoğana i jego akolitów. Opowieści o kolejnych strzelanych golach i dryblingach pojawiają się wyłącznie w peanach na cześć obecnego prezydenta Turcji. Kronikarze i rzetelni biografowie mają problem z odnalezieniem informacji o rzekomych piłkarskich popisach przyszłej głowy państwa. A szkoda, bo pewnie każdy chętnie obejrzałby mecz młodzieżowej drużyny Erdoğana, w którym przy stanie 9:9 miał on przewrotką strzelić zwycięskiego gola.

Erdoğan udowodnił niedowiarkom swój piłkarski "kunszt" w 2014 roku, gdy podczas ceremonialnego meczu otwarcia stadionu Istanbul Başakşehir zdobył trzy gole. I choć to tylko mecz pokazowy, a obrońcy nie kwapili się do interwencji, trzeba przyznać, że prezydenckie trafienia były niezgorsze.

Takich bramek, na nowo otwieranych stadionach, Erdoğan - mer Stambułu, Erdoğan - premier, a wreszcie Erdoğan - prezydent strzelił sporo, co nigdy nie uchodziło uwadze mediów - zwłaszcza tych mu przychylnych. Ale dowody na jego miłość do futbolu, i zrozumienie politycznego znaczenia piłki nożnej, wykraczają daleko poza boiskowe popisy.

Od blisko dwóch dekad Turcja uporczywie stara się o organizację EURO. Dotąd bezskutecznie. A przecież była gotowa zorganizować je nawet z Grecją, z którą toczy historyczno-polityczne spory. Dotąd udało się ściągnąć jedynie finały Ligi Mistrzów - w 2005 roku (ten, w którym Jerzy Dudek i jego Dudek Dance zapewniły Liverpoolowi zwycięstwo nad Milanem) i obecnie (Manchester City zagra w nim z Interem; sędziować będzie Szymon Marciniak).