Kilka dni wcześniej, mimo bardzo napiętej sytuacji, chyba nikt nie przypuszczał, że wydarzenia potoczą się lawinowo, że lada dzień upadnie afgańska stolica.

Gdy 14 kwietnia prezydent USA Joe Biden, z odziedziczonym po poprzedniku porozumieniu z talibami z lutego 2020 roku, ogłosił decyzję o całkowitym wycofaniu wojsk amerykańskich z Afganistanu, w założeniu ten najdłuższy konflikt zbrojny w historii USA miał się zakończyć do 11 września - 20. rocznicy ataków terrorystycznych na Nowy Jork i Waszyngton. To one były przyczyną interwencji wojsk koalicji w Afganistanie, a których autor – Osama bin Laden – od dziesięciu lat już nie żył. Talibowie postanowili ten scenariusz zmienić.

Ruszyli do boju wiosną. Jak co roku, bo taki jest od lat cykl wojny w Afganistanie – w zimie nikt nie walczy. Tyle że tym razem ze zdwojoną siłą. Talibowie zajmowali kawałek po kawałku kolejne prowincje, powiaty, duże miasta. Weszli do Pul-i Khumri, wcześniej zajęli centra administracyjne prowincji Dżozdżan, Sar-e Pol, Kunduz, Tachar i Samangan. Przez wiele dni ciężkie walki toczyły się w Heracie, Kandaharze i Laszkar Gah. Okrążony był strategiczny Mazar-i Szarif, pierścień zaciskał się wokół stołecznego Kabulu. W końcu w czwartek padło Ghazni, gdzie przed laty stacjonowali Polacy, Herat, Kandahar i w końcu też Mazar-i Szarif, poddał się także hazarski Bamian. W niedzielę talibowie stanęli w Kabulu.