7 maja 1943 roku. Powstanie w getcie warszawskim dzień po dniu

7 maja w południe zwrócił się do mnie Mordechaj Anielewicz i powiedział: Hela, tej nocy wyjdziesz z grupą ludzi na aryjską stronę. (…) Wskakujemy jeden z drugim do kanału, a serce bije ze wzruszenia i ze strachu. W tej chwili rozległ się mocny odgłos wybuchu, który przeciągłym echem wstrząsnął przestrzenią. (...) Woda sięga w niektórych miejscach do kostki, w innych po kolana.

W chwili, kiedy na ulicach Warszawy znów się leje krew, w chwili, kiedy Żydzi znów powinni być przedmiotem szacunku, nawet ze strony tych, którzy ich specjalną sympatią nie darzą, (...) naszym obowiązkiem jest napiętnować tych, którzy w swym upodleniu posuwają się do szantażu w stosunku do ukrywających się Żydów. (...) Wszyscy ci spośród nas, którzy okazali się Judaszami, zasługują na bezwzględne potępienie i karę, która (...) już teraz powinna być wymierzoną.