4 maja 1943 roku. Powstanie w getcie warszawskim dzień po dniu

Niemcy podpalają budynki szopów Schultza i Toebbensa, rozstrzeliwują cywilów, którzy uciekają z kryjówek przed rozprzestrzeniającym się ogniem. Dwieście cztery osoby zostają rozstrzelane, schwytano dwa tysiące dwieście osiemdziesiąt trzy – wynika z meldunku dziennego, jaki przekazuje do swojego dowództwa generał SS Juergen Stroop odpowiedzialny za akcję likwidacji powstania w getcie warszawskim.

"Przegląd polityczny i wojskowy" pisze tego dnia:

Dr Frank [Hans Frank, gubernator Generalnego Gubernatorstwa – przyp. red.] w swym przemówieniu powiedział, że dla Generalnej Guberni nastaną lepsze czasy. Nowy porządek w Europie zapewni w niej miejsce dla Polaków i Ukraińców. W ubiegłym roku mówił on, że Niemcy zatrą wszelkie ślady polskości. Oczywiście nie damy się wziąć na plewy panów Franków. Cała Polska jak długa i szeroka stawia opór najeźdźcy. Zabierani do pracy w Niemczech uciekają w lasy, głównych przeciwników niemczyzny bojkotuje się albo po prostu likwiduje. Na przykład na ulicy Rysiej w Warszawie zastrzelony został urzędnik Arbeitsamtu, podobnie stało się w Radomiu, we Lwowie na murach pojawiły się napisy: precz z Hitlerem i jego katami. Świat podziemny Polski walczy i walka przybiera na sile. W Warszawie ghetto broni się zajadle. Domy podpalane płoną, a z karabinów maszynowych strzela się do próbujących się ratować kobiet i dzieci. Gubernator Fischer, morderca Żydów warszawskich, przeniesiony został do Lublina.

W getcie wybuchają nocne walki. Niemcy trafiają pod ogień żołnierzy żydowskich organizacji wojskowych.

"W wielu wypadkach Żydzi wciąż usiłują przedzierać się nawet przez płonące budynki. Nieokreślona liczba Żydów, którzy ukazali się w czasie szalejącego pożaru na dachach domów, zginęła w płomieniach. Inni ukazywali się dopiero w ostatnim momencie na najwyższych piętrach i mogli się ratować od śmierci w płomieniach, jedynie skacząc w dół" – pisze Stroop.