3 maja 1943 roku. Powstanie w getcie warszawskim dzień po dniu

Było to 3 maja 1943 roku. Walki w getcie warszawskim trwały już ponad dwa tygodnie. O 11 rano Niemcy otoczyli dom przy Franciszkańskiej 30. Ten czteropiętrowy budynek, jak zresztą wszystkie inne dookoła, palił się. W jego piwnicach mieścił się sztab operacyjny czterech oddziałów Żydowskiej Organizacji Bojowej. Cały teren otoczony był przez Niemców uzbrojonych w broń maszynową. U wszystkich wyjść stali żandarmi. Sytuacja była ciężka – właściwie beznadziejna. Aby przeżyć, wyrwać się z łap Niemców, pozostało tylko jedno wyjście: zaatakować. Spróbować przerwać kordon. Dowódca nie wahał się. Wokół robiło się już ciemno, tak że jeden drugiego już prawie nie widział. W nocy rozpoczęliśmy szturm. Z rozkazu dowódcy przez wąskie wyjścia ruszyły pierwsze dziesiątki bojowców. Sekundę później rozległ się jazgot karabinów maszynowych. Nasi ludzie padli na ziemię. Zdawało się, że ta niewielka stosunkowo odległość – sto metrów dzielące nas od podwórka, do którego mieliśmy dobiec – jest nie do przebycia. Mijają sekundy, minuty, a nasi chłopcy leżą nieruchomo na ziemi. Kolejny rozkaz. Podrywają się, biegną, by znowu parę metrów dalej paść na ziemię – na wprost niemieckiego karabinu maszynowego. Moment i wszyscy zginą. Cała dziesiątka. Niespodziewanie skądś z tyłu padają strzały. Jednocześnie niemiecki grad ogniowy milknie. To Jurek Błones po cichu podpełzł do obsługi niemieckiego kaemu i z bliska – z pięciu metrów – zniszczył hitlerowskie gniazdo.