24 czerwca dzieci w całej Polsce odebrały swoje szkolne świadectwa i rozpoczęły wakacje. Dla nich to zwykle czas beztroski, ale dla ich rodziców to zwykle karkołomne starania, aby na te 68 dni znaleźć dla dzieci nie tylko wakacyjną rozrywkę, ale i codzienną opiekę, zwłaszcza wtedy, gdy sami codziennie chodzą do pracy.

- Nie da się mieć urlopu przez całe lato, nawet jakbyśmy go z mężem brali na zmianę i w ogóle nie chcieli jakoś wypocząć całą rodziną. I nie da się zostawić siedmiolatki samej w domu na całe dni - słyszę od znajomych rodziców.

Im więcej dzieci w domu, tym większe wyzwanie.

Letnie wakacje w Polsce to dla wielu rodziców trud związany z zamykanymi nawet na miesiąc żłobkami, przedszkolami działającymi w rytmie dyżurowym (dzieci zmieniają placówkę, a z nią rówieśników i nauczycielki co dwa, trzy tygodnie), wreszcie szkołami, które mogą, ale nie muszą organizować półkolonie. A te nie dość, że zwykle trwają maksymalnie dwa tygodnie, to jeszcze często trzeba się na nie zapisać nawet z wielomiesięcznym wyprzedzeniem. Nie wspominając już, że rzadko zdarza się, by były całkowicie bezpłatne.

Polakom trudno się w tym wszystkim połapać i odnaleźć, a co dopiero Ukraińcom.

Przed oczami mam wciąż taki obrazek z końcówki maja. Podstawówka w centrum Warszawy. Do sekretariatu przychodzi Ukrainka, matka dwójki dzieci, z których żadne nie chodzi do tej szkoły. Pyta, czy może zapisać dzieci na lekcje, wicedyrektor wręcza jej formularze i zaczyna opowiadać o tym, jakie widzi możliwości dla dzieci od września.

Wtedy okazuje się, że kobieta chce zapisać dzieci na lekcje od czerwca. I tylko na miesiąc.

- Wytłumaczyła mi, że zdalna edukacja w Ukrainie skończyła się wcześniej niż u nas, czyli w ostatnich dniach maja. Jej dzieci zaliczyły kolejny rok szkoły online, ale ona nie ma co z nimi zrobić w czerwcu, a chciałaby iść do pracy - opowiada wicedyrektor. - Była zdesperowana i zapewniała, że chodzi tylko o ten miesiąc. I że od września oni nie będą nam robić żadnych kłopotów. Chodziło tylko o opiekę - zaznacza.

Dyrektor uczniów nie przyjął, ale przyznaje, że miał łzy w oczach, gdy odprawiał matkę z kwitkiem. - Wiem, że nie byłem jedyny i próbowała tego też w innych szkołach - dodaje.

W teorii dzieci uchodźczyni, nawet w czerwcu, powinna przyjąć szkoła, w rejonie której dzieci mieszkają. Ale w praktyce dyrektorzy zniechęcają do tego rodziców, tłumacząc - zgodnie z prawem - że nie mogliby ich klasyfikować. Zachęcają, by wrócić po wakacjach.

Tyle tylko, że to właśnie o wakacje chodzi.

Nad tym, jak zapewnić ukraińskim dzieciom wsparcie i opiekę, głowią się głównie samorządy i organizacje pozarządowe. Bo sam minister edukacji długo powtarzał, że "wakacje są do odpoczywania".

Tylko jak odpoczywać, gdy w twojej ojczyźnie trwa wojna, a twoja mama, z którą jesteś w Polsce, nie może pracować, a chciałaby, by nie musieć żebrać i zarobić na choć cień wakacyjnego odprężenia?