Niechęć do przywództwa Juliusza Cezara doprowadziła do zawiązania spisku, a ostatecznie do morderstwa rzymskiego dyktatora.

Śmierć z ręki radykała poniósł też Henryk IV, pierwszy francuski król z dynastii Burbonów. Ciosy nożem zadano mu na paryskiej ulicy w maju 1610 roku.

Oficer, uznany ostatecznie za niezrównoważonego, próbował zabić brytyjską królową Wiktorię w połowie XIX wieku. Monarchini jednak uniknęła najgorszego.

Mniej szczęścia miał pacyfikator powstania styczniowego - car Aleksander II, który zginął w zamachu bombowym w 1881 roku.

Śmierć austriackiego arcyksięcia Franciszka Ferdynanda w 1914 roku była bezpośrednią przyczyną wybuchu I wojny światowej, a niewiele lat później, w grudniu 1922 roku, tragicznie zginął również pierwszy polski prezydent Gabriel Narutowicz.

Przykłady politycznych zamachów można mnożyć. Chociaż czasy zmieniały się, to agresja w życiu politycznym znajdowała swoje niechlubne przykłady, zostawiając szereg pytań lub stając się kryminalnymi zagadkami na lata.

Najnowsza historia pokazuje, że ustalenie motywów sprawców nierzadko pozostaje niemożliwe. Wbrew pozorom nie każdy zamach na polityka był motywowany polityką. - Temat jest niezwykle trudny i często pozostaje w obszarze spekulacji - przyznaje profesor Marta Marchlewska z Instytutu Psychologii Polskiej Akademii Nauk. - Z całą pewnością każdy przypadek należy analizować osobno - dodaje ekspertka. Nie trzeba sięgać daleko, by zobaczyć, jak zróżnicowane były ataki na polityków na przestrzeni minionych miesięcy i lat.