Jest 1 grudnia. Wyżyny nieopodal miasta Marib. Lokalne media donoszą, że rebelianci z grupy Huti atakują siły rządowe ciężkimi karabinami maszynowymi, czołgami i artylerią, by przebić się do miejscowości Al-Akad i Al-Ramelah. Dochodzi do dwudniowego starcia.

Kiedy jest już po wszystkim, podpułkownik Rashad Al-Mekhlafi, żołnierz sił zbrojnych Jemenu, mówi, że w walce zginęło co najmniej dwunastu bojowników Huti, a kilkudziesięciu zostało rannych. Atak został odparty, ale nie ma wątpliwości, że oczekiwania społeczności międzynarodowej dotyczące przedłużenia obowiązującego przez pół roku zawieszenia broni były mrzonką.

To jeden z wielu epizodów trwającej od przeszło siedmiu lat wyniszczającej wojny, w wyniku której państwo pogrążyło się w najgorszym kryzysie humanitarnym znanym współczesnemu światu. Choć przyczyny konfliktu są niezwykle złożone, bezpośrednią są wydarzenia Arabskiej Wiosny z 2011 roku.

Rewolucja, która rozpoczęła się od antyrządowych demonstracji w styczniu 2011 roku na placu Zmian w stołecznej Sanie, wymierzona były przeciwko rządom autorytarnego prezydenta Alego Abda Allaha Saliha. Jemeńczycy wyszli na ulice pod wpływem udanych wystąpień społecznych w Egipcie i Tunezji, żeby zaprotestować przeciwko korupcji, ograniczaniu praw obywatelskich i złej sytuacji materialnej.