16 maja 1943 roku. Powstanie w getcie warszawskim dzień po dniu

Bohaterski opór warszawskiego getta trwa już miesiąc. Jest to największy i najdłużej trwający akt oporu zbrojnego na terenach okupowanych. (…) Nieustająca walka zbrojna narodu polskiego odezwała się echem w ghetcie. Przed rokiem jeszcze całkowicie bierna i pozwalająca się mordować ludność żydowska dzisiaj oporem swoim zadziwia cały świat. Żydowscy bojownicy zatknęli na jednym z broniących się domów biało-czerwony sztandar. To symbol, że walka nasza jest wspólna. Bohaterscy bojownicy z ghetta warszawskiego przejdą do historii walk wyzwoleńczych jako przykład nieustraszonej odwagi i męstwa.

Wtedy, gdy w podziemiach spalonego i zburzonego ghetta warszawskiego wymierają z głodu i pragnienia resztki Żydów – na Majdanku w Lublinie dopełnia się los tych kilkudziesięciu tysięcy, które zostały tak wywiezione z Warszawy. Od miesiąca przybywały tam niemal codziennie transporty. Na jednym z olbrzymich pół Majdanka roją się masy nieszczęśliwych, do ostateczności wynędzniałe, wygłodzone, sterroryzowane. Jęki, płacz, modlitwy unoszą się nad tym polem ludzkiej męki. Trzy razy w tygodniu uruchamiane są komory gazowe, mieszczące się obok łaźni. Za każdym razem zatruwanych jest gazami ponad tysiąc ludzi. Ponieważ krematorium jest od pewnego czasu zepsute – nagie zwłoki pomordowanych układa się w wielkie stosy i, oblane jakimiś płynami, pali. Morderca niemiecki dowiedział się od mordercy sowieckiego, że trzeba doszczętnie zacierać za sobą ślady zbrodni. Ślady materialne zbrodni zostaną na Majdanku niewątpliwie zniszczone, lecz dymów straszliwych ognisk nic już nie wymaże z pamięci tych, którzy je widzieli i czuli.

Ghetto jeszcze się broni. Zamierająca już obrona ghetta ożywiła się znowu. Spod gruzów ukazały się postacie obrońców, którzy zaatakowali dnia 31 maja i 1 czerwca posterunki z zewnątrz murów. Z powrotem sprowadzono posiłki, głównie oddziałów ukraińskich, ponieważ Niemcy nie lubią ginąć.