10 maja 1943 roku. Powstanie w getcie warszawskim dzień po dniu

W pewnym momencie powiedzieli, że jesteśmy już w getcie. (...) Podniosłem pokrywę. Naprawdę byłem o kilkadziesiąt metrów od bramy wejściowej do getta przy ulicy Zamenhofa (...). Zacząłem czołgać się na brzuchu aż do Muranowskiej.

Czekaliśmy – zbliżała się godzina dziewiąta i nic. (...) Cała operacja o tej porze stawała się coraz bardziej niebezpieczna. Z drugiej strony było jasne, że jeśli nie wydostaniemy ludzi teraz, to wydajemy ich na wyrok śmierci. (...) Wreszcie nadjechała ciężarówka z "Krzaczkiem" i trzema chłopakami (...). Osłoniliśmy właz na ulicy Prostej, bo na rogu Żelaznej, w odległości jakichś stu metrów, stała warta ukraińsko-niemiecka, która pilnowała małego getta. Podnieśliśmy klapę. Ludzie zaczęli wychodzić (...). Podczas wychodzenia krzyczy do mnie Izrael Kanał, dowódca ŻOB w getcie centralnym: "Kazik, czy jest obstawa? ". Odpowiadam mu: "Ci wszyscy naokoło to jest nasza obstawa" – pokazałem na tłum ciekawskich, który stale rósł i otaczał nas już ze wszystkich stron. (...) Nadszedł oficer polskiej policji i zaraz skierował się do warty niemieckiej. Podszedłem do niego i uprzejmie, ale stanowczo poinformowałem, że tu odbywa się akcja polskiego podziemia i lepiej będzie, żeby zachowywał się tak, jakby niczego nie widział. Posłuchał i zawrócił.