Sobota 2 lutego 1952 roku była jeszcze w miarę słoneczna. Temperatura powyżej zera powodowała, że śnieg w mieście topniał. Biały puch pokrywający ulice, chodniki i dachy domów zamieniał się w bajora, które w nocy zaczęły zamarzać.

Niedzielny poranek powitał budzących się mieszkańców Poznania chłodną mżawką. Dozorcy domów wyszli na chodniki i posypywali je piaskiem.

Stefan Stuligrosz, dyrygent chóru Poznańskie Słowiki, szedł ulicą Mostową, do parafii Wszystkich Świętych, gdzie podczas mszy miał śpiewać jego zespół. Chcieli wykonać palestrinowską "Missa Brevis". Do tego musiał mieć jednak odpowiednią obsadę. A pogoda tego dnia nie była ku temu sprzymierzeńcem.

Chórzyści jednak go nie zawiedli. Przybyli z wszystkich stron miasta, także z Głównej, Śródki i Zawad na prawym brzegu Warty, skąd droga była najtrudniejsza - musieli dotrzeć przez drewniany most Cybiński. W tych dzielnicach, znajdujących się najbliżej katedry, mieszkała duża część zespołu. Nieprzypadkowo, bo zespół kontynuował tradycje przedwojennego chóru katedralnego księdza Wacława Gieburowskiego.