Płcenie, łechtaczenie, chudziny, małorozkosz, wnetszczytliwości. Już samo przeczytanie tych wyrażeń sprawia trudność. Człowiek, który chciał je wprowadzić do języka polskiego, nie miał jednak zamiaru niczego komplikować. Wręcz odwrotnie. Seksuolog (czy jak się wtedy mówiło "lekarz-płciownik") Stanisław Kurkiewicz stworzył w 1913 roku "Słownik płciowy". Zaprezentował w nim swoje wersje łacińskich lub wulgarnych określeń odnoszących się do seksu i seksualności. W przedmowie pisał: "Chętniej szukalibyście rady lekarskiej, czy dla siebie, czy dla drogich wam osób (…), gdybyście mieli pod ręką wyraz i wyrażenia dla tych spraw jasne, a łagodnie brzmiące, a więc możliwe do używania z osobami światłemi i ułożonemi".

Kurkiewicz był przekonany, że ukute przez niego nazwy zmniejszą wstyd towarzyszący rozmowom o intymności i ułatwią mu porozumiewanie się z osobami odwiedzającymi jego krakowski gabinet. Jak można się domyślać, ta misja pioniera polskiej seksuologii zakończyła się fiaskiem.

Chociaż minęło ponad sto lat i rozwojowo, kulturowo czy technologicznie jesteśmy w zupełnie innym miejscu, to jednak pruderia ma się dobrze. Stwierdzenie, że "seks się uprawia, a nie o nim mówi", cieszy się niesłabnącą popularnością. To skutkuje nie tylko nieumiejętnością dyskusji na ten temat, ale i myleniem pojęć czy używaniem wykluczającego, dyskryminującego języka. Niczym Kurkiewicz, chociaż z większym wyczuciem, współczesne seksuolożki, lekarze, językoznawczynie starają się zmieniać to, jak wyrażamy się o ciałach i seksualności.