Był czwartek. Ksiądz Zenon Willa wszedł do zakrystii, przebrał się w szaty liturgiczne, po czym wszedł do gnieźnieńskiej katedry, by odprawić poranną mszę świętą. W kościele trwał remont – dookoła rozstawione były rusztowania, porozkładane narzędzia, porozciągane folie. Wszędzie zalegał kurz.

Nabożeństwo nie trwało długo. Po jego zakończeniu proboszcz podszedł do folii rozciągniętej nad sarkofagiem świętego Wojciecha. Nie wiadomo, co dokładnie przyciągnęło jego uwagę. Odsłonił folię i oniemiał.

Na dworzec kolejowy w Gdańsku-Oliwie wjechał pociąg w kierunku Poznania. Do środka weszła trójka mężczyzn. Mieli ze sobą dwie podróżne torby: niebieską i czerwono-białą. Dwaj z nich zwracali uwagę innych swoim podobieństwem – byli jak dwie krople wody, od razu widać było, że to bliźniacy. Cała trójka usiadła w przedziale, a pociąg ruszył. Wysiedli, po sześciu godzinach jazdy, w Gnieźnie. Uwagę innych podróżujących przed ich wyjściem mógł zwrócić metaliczny brzdęk pochodzący ze ściąganych toreb.

Telefon na biurku dyżurnego komendy milicji w Gnieźnie zaczął dzwonić. Funkcjonariusz podniósł słuchawkę. Usłyszał rozemocjonowany głos mężczyzny, który przedstawił się jako proboszcz katedry. Zgłaszał zuchwałą kradzież – nieznani sprawcy okradli sarkofag świętego Wojciecha, wyrwali srebrną figurę świętego, poodrywali ozdobne anioły i orły.