Rezydencja na Kanarach dla Polaka

Posiadanie letniej rezydencji położonej w atrakcyjnej turystycznie miejscowości to nie tylko luksus, lecz także ogromne wydatki związane z jej kupnem oraz całorocznym utrzymaniem. Dla tych, których niekonieczne stać na poniesienie takich kosztów, dobrym rozwiązaniem jest umowa timeshare, dzięki której mamy prawo do określonego w czasie korzystania z wakacyjnej posiadłości.

Umowa timeshare polega na tym, że jeśli zawrzemy kontrakt na okres dłuższy niż rok, będziemy płacić za korzystanie z letniego apartamentu jedynie przez wybrane tygodnie w roku. W tym czasie, jak każdy właściciel, poniesiemy koszty np. za energię elektryczną czy wywóz śmieci. W pozostałym okresie, jeżeli umowa nie stanowi inaczej, za utrzymanie apartamentu odpowiada przedsiębiorca. Na całym świecie z tego rodzaju ofert korzysta już ok. 6,4 mln osób z czego 1,5 mln to Europejczycy.

W ustawie o timeshare polskie prawo dostosowywane jest do przepisów obowiązujących w Unii Europejskiej. Oznacza to, że na terenie pozostałych krajów wspólnoty polscy konsumenci mają te same prawa, a przedsiębiorcy te same obowiązki. Ustawa wejdzie w życie 27 kwietnia 2012 roku.

Nowe definicje usług

Nowe przepisy rozszerzają zakres obowiązywania umowy timeshare. Obecnie dotyczy ona tylko nieruchomości, a minimalny czas jej obowiązywania to trzy lata. Po wejściu w życie nowych regulacji, umowa timeshare będzie obejmować nie tylko nieruchomości, lecz także inne rodzaje zakwaterowania, takie jak np. miejsca na statkach wycieczkowych. Ponadto będzie musiała zostać zawarta na okres dłuższy niż rok.

Ustawa o timeshare wprowadza również przepisy dotyczące nowych rodzajów usług nieuregulowanych dotychczas w polskim i europejskim prawie, które obejmą:

- umowy o długoterminowy produkt wakacyjny - konsument wykupuje, na dłużej niż rok, prawo do otrzymywania pakietu zniżek na usługi związane głównie z zakwaterowaniem lub podróżą np. w hotelach lub na bilety lotnicze;

- umowy pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego - konsument płaci przedsiębiorcy za pomoc w sprzedaży lub kupnie tych produktów;

- umowy o uczestnictwo w systemie wymiany - konsument odpłatnie wnosi do prowadzonego przez przedsiębiorcę systemu wymiany swoje prawo timeshare. Z tego prawa będą mogli korzystać inni członkowie systemu wymiany, a w zamian za to konsument uzyskuje możliwość korzystania także z pozostałych wniesionych do systemu praw timeshare lub innych usług, takich jak wizyty w spa czy pole golfowe.

Z doświadczeń UOKiK wynika, że dotychczas brak jasnych przepisów określających sposób zawierania tego typu umów, był wykorzystywany przez nieuczciwych przedsiębiorców, którzy przekazywali błędne i nierzetelne informacje na temat sprzedawanych produktów. W rezultacie konsumenci byli narażeni na zawieranie niekorzystnych kontraktów.

Prawo do odstąpienia od umowy

Ponadto ustawa reguluje prawo konsumenta do odstąpienia od umowy. Zgodnie z nowymi przepisami czas na odstąpienie (bez podania przyczyny) od umowy o timeshare został wydłużony z 10 do 14 dni od dnia jej zawarcia bądź doręczenia. Ta sama zasada będzie dotyczyła także kontraktów o długoterminowy produkt wakacyjny, pośrednictwa w odsprzedaży oraz o uczestnictwo w systemie wymiany. Odstąpienie od umowy w tym terminie daje konsumentowi gwarancję, że nie poniesie on żadnych kosztów.

W przypadku umowy o długoterminowy produkt wakacyjny konsument będzie mógł ją wypowiedzieć w trakcie jej obowiązywania bez płacenia za straty, które z tego powodu poniesie przedsiębiorca. Warunkiem będzie złożenie wypowiedzenia w okresie 14 dni od otrzymania wezwania do zapłaty drugiej i każdej kolejnej raty płatności za usługę. Warto przy tym uwzględnić, że zgodnie z ustawą o timeshare, płatność za usługi z tytułu umowy o długoterminowy produkt wakacyjny dokonywana jest wyłącznie w równych rocznych ratach.

Obowiązkiem przedsiębiorcy będzie wezwanie konsumenta, który zawarł umowę o długotrwały produkt wakacyjny (pisemnie lub na innym trwałym nośniku informacji np. pocztą elektroniczną), do zapłacenia każdej kolejnej raty należności za usługę na co najmniej 14 dni przed ustalonym terminem płatności. Jeżeli tego nie zrobi, konsument będzie mógł korzystać z usługi bezpłatnie aż do chwili otrzymania wezwania. Ponadto, jeżeli konsument nie otrzyma wezwania do zapłaty po upływie 30 dni od dnia kiedy powinno wpłynąć, będzie mógł odstąpić od umowy nie ponosząc za to żadnej odpowiedzialności odszkodowawczej.

Informacja zgodnie z formularzem

Wprowadzone zostaną także zmiany dotyczące informacji, które konsument powinien otrzymać od przedsiębiorcy przed zawarciem umowy. Zamiast obowiązującego dotychczas prospektu, przedsiębiorca będzie zobowiązany przedstawić konsumentowi informacje zgodne ze standardowym formularzem informacyjnym. Dla każdego z czterech typów umów określonych w nowych przepisach został przygotowany osobny formularz. Zgodnie z przepisami UE formularze określają jednakowy standard informacyjny we wszystkich państwach członkowskich. Informacje podawane przez przedsiębiorcę powinny być sporządzone w zależności od wyboru konsumenta w języku urzędowym jednego z państw UE, którego konsument jest obywatelem albo w którym mieszka.

Informacje, które konsument powinien otrzymać przed zawarciem każdego rodzaju umowy określonej w ustawie to m.in. nazwa i adres przedsiębiorcy, opis przedmiotu umowy (np. nieruchomości) i czas jej obowiązywania. Dodatkowo formularze określają wymogi dotyczące tylko określonych rodzajów umów. Na przykład - umowa o timeshare wiąże się z obowiązkiem poinformowania konsumenta o wszelkich kosztach związanych z użytkowaniem miejsca zakwaterowania (np. opłaty za wywóz śmieci), a przed zawarciem umowy o długotrwały produkt wakacyjny konsument powinien otrzymać m.in. zestawienie podstawowych usług udostępnionych konsumentowi (np. zniżka na zakwaterowanie w hotelach, zniżka na przeloty samolotem).

Autor: map//ŁUD / Źródło: UOKIK, PAP