Poniedziałek, 22 marca. Tego dnia w Poznaniu świeciło piękne słońce. Joanna Hofman, wychowawczyni trzeciej klasy w Zespole Szkolno-Przedszkolnym nr 9, postanowiła to wykorzystać.

- Mamy dziś piękny dzień, podejdźcie, proszę, do okna – zaczęła lekcję ze swoimi trzecioklasistami. - Co widzicie? Jak wam się podoba? Jak się czujecie? – dopytywała.

Każde dziecko widziało jednak coś innego, bo choć uczą się razem, na tej lekcji nie byli w jednej klasie. Tego dnia, jak tysiące innych dziewcząt i chłopców w całym kraju, decyzją rządu wrócili do nauki zdalnej.

Joanna Hofman nie chciała, by do razu siedli przed komputerami, dlatego wysłała ich do okien.

- Początek lekcji, czy to zdalnej, czy normalnej, lubię wykorzystywać na rozruszanie – wyjaśnia. - Oni wtedy mają większą energię, a potem nauka dzieje się już sama – zapewnia.

Gdy dzieci porozmawiały o tym, co dzieje się za ich oknami, nauczycielka zakomenderowała: - A teraz wszyscy wstańcie, podajcie sobie ręce…

Ręce? Ale jak?

- Na zdalnej lekcji widzimy okienka z twarzami uczniów, jedno obok drugiego. Gdy wszyscy wstaną i rozłożą szeroko ręce, te przestają się mieścić w kadrze i wygląda to tak, jakby dzieci chwytały się za ręce już poza nim – zdradza swój sekret Joanna Hofman. Jej uczniowie, zanim zaczną pisać i liczyć, śpiewają albo ćwiczą i tańczą. Bo Hofman uważa, że ruch to podstawa edukacji.