Trwające od początku maja równoległe i wprost proporcjonalne do wycofywania się wojsk USA zdobywanie Afganistanu przez talibów zakończyło się zaskakującym sierpniowym zajęciem Kabulu. Wydarzenia te wprowadziły w osłupienie światowe media i opinię publiczną. Szczególnie wrażenie zrobiły dramatyczne zdjęcia i filmy z ewakuacji zachodnich placówek dyplomatycznych oraz dantejskie sceny z lotniska nazwanego na cześć Hamida Karzaja, pierwszego prezydenta znikającej błyskawicznie na oczach świata afgańskiej republiki. Symbolem jej upadku stały się zdjęcia i filmy przedstawiające czepiających się rozpaczliwie podwozi amerykańskich samolotów wojskowych i ginących przy upadku z nich z ogromnych wysokości zdesperowanych młodych Afgańczyków.

Na tym tle zaczęły rodzić się oczywiste w takiej chwili refleksje dotyczącego tego, jaki sens miało łożenie przez dwie dekady gigantycznych sum pieniędzy na pobyt sojuszniczych sił państw demokratycznych w tym zamkniętym kraju, kiedy podpis prezydenta Stanów Zjednoczonych doprowadził do wycofania się Zachodu i zajęcia państwa przez talibskich bojowników.