Polityka bywa sztuką cięcia, podziału. Demokratyczni politycy nie tylko próbują zjednoczyć wokół siebie jak największą część społeczeństwa, ale także zaproponować taki jego podział, który z góry stawia ich na wygranej pozycji.

W polskiej polityce XXI wieku mieliśmy dwóch mistrzów cięcia: Donalda Tuska i Jarosława Kaczyńskiego. Obaj wygrywali wtedy, gdy udało się im narzucić polskiej scenie politycznej korzystne dla siebie linie podziału. W przypadku PiS w 2005 roku był to podział na dwie Polski: solidarną i liberalną. W 2015 roku na beneficjentów III RP i wszystkich pozostawionych z tyłu: obszary poza wielkimi miastami, starszych ludzi, uboższych. W 2019 podział na cichą "moralną większość", która nie chce obyczajowej rewolucji, i dążącą do niej radykalną mniejszość.

Zaprezentowany w zeszłą sobotę Polski Ład jest nie tylko szerokim planem reform, ale również kolejnym cięciem, definiującym pole konfliktu politycznego w korzystny dla PiS i Kaczyńskiego sposób. Ten podział odbywa się głównie w jednym obszarze: podatków i danin publicznych. Zmiany zaproponowane przez PiS - wzrost kwoty wolnej, liniowa składka zdrowotna bez możliwości odliczenia od podatku - mają obniżyć obciążenia zdecydowanej większości społeczeństwa, podnosząc je mniej więcej 10 procentom najlepiej zarabiających. Zwłaszcza tym na jednoosobowej działalności gospodarczej.

Podział 90:10, przytłaczająca większość i wyraźna mniejszość, jest dla PiS bardzo wygodny. Rządząca partia mówi w ten sposób: my mamy ofertę dla całego społeczeństwa, inni reprezentują wyłącznie wąską, najzamożniejszą mniejszość. Budując polityczną narrację wokół Polskiego Ładu na tym podziale, PiS zastawia przy tym trzy bardzo przemyślne pułapki polityczne.