Biegnąca za wilkami, czyli Joanna Kowalczyk o swojej wyprawie

Inspiracją do wyprawy była dla Joanny słynna książka "Biegnąca z wilkami" Clarissy Pinkoli Estés, w której autorka podkreśla silny związek między wilczycą a kobietą.

- Trzy lata temu podczas jej studiowania zaczęła rodzić się we mnie wewnętrzna potrzeba bliższego poznania wilków i ich natury, a konsekwencji lepszego poznania samej siebie. Fragmenty tej książki wciąż do mnie wracały, wbiły się głęboko w psychikę, aż stały się częścią mnie. Teraz mam okazję zacząć swoje własne odkrywanie i badanie w terenie, dotyczące korelacji wilczyc i kobiet - wyjaśnia Joanna.

Blogerka w zeszłym tygodniu wzięła udział w seminarium z tropienia wilków zorganizowanym przez Stowarzyszenie dla Natury „Wilk” i Wildlife Seminars. Postanowiła podzielić się z nami wiedzą, jaką tam zdobyła.

Joanna, jako miłośniczka gór i pasjonatka biegów górskich bardzo częsta wpada na tropy różnych dzikich zwierząt, zamieszkujących nasze lasy. A jest ich dużo. To np. wilk, ryś, borsuk, lis, kuna, łasica, bóbr, zając, dzik, sarna, jeleń, głuszec, niedźwiedź. Na seminarium chciała dowiedzieć się jak żyją i jakie mają zwyczaje wilki, na których terenie bywa gościem m.in. podczas zawodów ultra.

Boicie się wilków? Niepotrzebnie. One o wiele bardziej boją się was. Dlatego o spotkanie w cztery oczy jest niezwykle trudno, chyba że zaczaimy się na niego lub co bardziej prawdopodobne, przypadkiem na niego wpadniemy - ale i wtedy nieoswojony, dziki wilk po prostu ucieknie.

"Najpewniejsze jest spotkanie szczeniąt, które uwielbiają wylegiwać się na ścieżkach leśnych czy górskich szlakach/drogach. Są frywolne i niewiele jeszcze wiedzą o czyhających na nie niebezpieczeństwach. Wilki to długodystansowce, stale się przemieszczają, śpią tam gdzie im w danym momencie odpowiada, nie mają swojej stałej nory (tylko podczas rozrodu przez kilka tygodni w roku). W ciągu jednej nocy pokonują średnio 20 km, ale potrafią i 70 km" pisze Joanna Kowalczyk.

Wytrawne oko dość łatwo rozpozna trop wilka i nie pomyli go z tropem psim. "To dlatego, że wilki chodzą z gracją, ślad ciągnie się niemal w jednej linii, bez uciekania na boki, jak to jest w przypadku psa, który wodzony zapachami z lasu biega na wszystkie strony. Wilk zazwyczaj nie musi - zna swój teren doskonale i po prostu sobie idzie - sam albo ze swoją rodziną (tropy mogą być rozproszone gdy szaleją szczeniaki), a w czasie rui - z partnerką. Wilki są też zgrabniejsze i węższe w kłębie niż psy stąd ślady łap są bliżej siebie. Sporo zależy też od rozmiaru osobnika (psa/wilka), ale wtedy jest jeszcze jedna różnica: pazury. Odcisk psiej łapy właściwie nie zostawia śladu pazurów, a jeśli tak to nigdy nie są tak ostre jak pazury wilcze. Wynika to z bardzo prostej przyczyny. Psy ścierają swoje pazury na asfalcie, pazury wilcze są ostro zakończone - podłoże, po którym chodzą nie umożliwia im ścierania - zresztą potrzebują mieć je ostre", pisze autorka bloga Bieganizm.

Podczas seminarium śledziła wilczą grupę rodzinną samca, samicę, prawdopodobnie dzieci z zeszłorocznego miotu i tegoroczne sześciomiesięczne szczeniaki.

Cennym źródłem informacji o wilkach oraz faunie i florze obszaru, który zamieszkują są ich odchody.

"W zależności od koloru, składu, wielkości możemy stwierdzić czy mieliśmy do czynienia z odchodami szczeniaka czy dorosłego osobnika, a także co jadło, kiedy i na co choruje", pisze Joanna.

Podczas seminarium nauczyła się, że zawartość sierści w odchodach odpowiada określonemu, zjedzonemu zwierzęciu. Sierść wilk zjada kiedy nie ma już wnętrzności i czystego mięsa. Odchody po zjedzeniu świeżych wnętrzności i mięśni ofiary są bardziej płynne. Natomiast ich biały kolor świadczy o zjedzeniu kości. Z kolei resztki jabłek czy innych owoców dowodzą, że odchody należą do młodych osobników, które posilają się także tego rodzaju pożywieniem.

"Kiedy zatem następnym razem wybierzecie się w lasy zamieszkiwane przez wilki, a błota będzie na ścieżkach po dostatkiem, spróbujcie uważnie przyjrzeć się ziemi - być może znajdziecie tropy i ślady obecności wilków, które potrafią opowiedzieć ich historię, niejednokrotnie, zabawną czy romantyczną, a czasem i dramatyczną", zachęca Joanna Kowalczyk.

Na koniec dodajmy, że wilk w Polsce jest jednym z 3 chronionych drapieżników obok niedźwiedzia i rysia.

Autor: mar/rp / Źródło: TVN Meteo, Bieganizm