Dziura ozonowa nad biegunem południowym jest większa niż Antarktyda. "Może jeszcze urosnąć"

Dziura ozonowa nad Antarktydą pojawia się wiosną w rejonach polarnych półkuli południowej, czyli w okresie sierpień-październik. To powtarzalne zjawisko od lat 80. XX wieku. Dziura ozonowa osiąga zwykle największy rozmiar pomiędzy połową września a połową października. 

Po "znaczącym" wzroście w ubiegłym tygodniu dziura jest większa niż 75 procent dziur ozonowych z poprzednich lat w tym samym momencie sezonu, licząc od 1979 roku, i większa iż kontynent, nad którym się unosi - podał w czwartek program obserwacji Ziemi Copernicus. Do 13 września rozszerzyła się do 23 milionów kilometrów kwadratowych. Powierzchnia Antarktydy to ponad 14 milionów kilometrów kwadratowych.

- W tym roku dziura ozonowa rozwinęła się, zgodnie z oczekiwaniami, na początku sezonu. Wydaje się dość podobna do zeszłorocznej, która później okazała się jedną z najdłużej utrzymujących się dziur ozonowych - powiedział Vincent-Henri Peuch, dyrektor Copernicus Atmosphere Monitoring Service (CAMS).

Warstwa ozonowa znajdująca się na wysokości 14-35 kilometrów nad Ziemią to naturalna ochronna warstwa gazu w stratosferze, która osłania życie na planecie przed szkodliwym promieniowaniem ultrafioletowym Słońca.

Dziura ozonowa na półkuli południowej jest powodowana zazwyczaj przez substancje chemiczne, takie jak między innymi chlor i brom, które dostają się do stratosfery i powodują ubożenie warstwy ozonowej. Dziura ozonowa związana jest z wirem polarnym, czyli wirującym zimnym powietrzem krążącym wokół Ziemi. 

- Temperatura w stratosferze jest niższa niż w zeszłym roku, więc w ciągu najbliższych dwóch lub trzech tygodni dziura ozonowa może jeszcze nieznacznie urosnąć - wyjaśnił Peuch.

Ozon wraca do normalnego poziomu zwykle do grudnia, kiedy temperatura wiosną na półkuli południowej zaczyna rosnąć i ubożenie ozonu spowalnia.

16 września był obchodzony Międzynarodowy Dzień Ochrony Warstwy Ozonowej. To święto ustanowione przez Zgromadzenie Ogólne ONZ 19 grudnia 1994 roku.

Po odkryciu w 1985 roku zjawiska wiosennej dziury ozonowej nad Antarktydą, społeczność międzynarodowa ustanowiła mechanizmy współpracy w celu podjęcia działań na rzecz ochrony warstwy ozonowej. Prawie 200 krajów podpisało tak zwany protokół montrealski, którego głównym celem jest kontrola całkowitej światowej produkcji i zużycia substancji chemicznych niszczących ozon.